21/4/17

Εθνικισμός, μια στρεβλή παράδοση δύο αιώνων

Ιωάννης Νεονάκης 
Ιατρός, MSc, PhD

ATHENS BLACK AND WHITE

Αναμφισβήτητα, οι γνωστές προρρήσεις αγίων γερόντων κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναφορικά με τα μελλούμενα, διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο στο να διατηρηθεί ακμαίο το ηθικό εμάς των Ρωμηών και να μην μας καταλάβει η πλήρης απελπισία με τα όσα επαίσχυντα και διαλυτικά γίνονται γύρω μας. Βοήθησαν και βοηθούν το ρωμαίικο να αντέξει τις δύσκολες ώρες και να σταθεί στα πόδια του. Και καθώς με την πάροδο των χρόνων τα πράγματα σε διεθνές επίπεδο γίνονται πιο ξεκάθαρα, η ελπίδα δυναμώνει, και η χαρά της βεβαιότητας γίνεται πιο ισχυρή.

Όμως κατά τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων, στο όλο θέμα υπάρχουν δύο σοβαρά σφάλματα και στρεβλώσεις, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν πικρία και στενοχώρια. Το πρώτο είναι ότι πολλοί πολιτικοί και πολιτειακοί σχηματισμοί και παράγοντες, οι οποίοι ουσιαστικά δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με την Ορθοδοξία και τη Ρωμαίικη Παράδοση το Γένους μας, εκμεταλλεύονται στο έπακρον την βαθιά επίδραση των προρρήσεων αυτών στο λαό μας για την εξυπηρέτηση των δικών τους σκοπιμοτήτων και πολιτικών επιδιώξεων.
Το δεύτερο που με πικραίνει και με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι ότι μεγάλο μέρος του λαού δεν κάνει διάκριση, και αντιλαμβάνεται τις προρρήσεις σε ένα πλαίσιο τρόπον τινά εθνικό/εθνικιστικό και με μία τοποθέτηση και νοηματοδότηση καθαρά κοσμική και ενθουσιαστική, αποστερώντας στην προοπτική κάθε πνευματικό, θεοκεντρικό, και εσχατολογικό όρο. Θα αναφερθώ περισσότερο σ' αυτό το ζήτημα, το οποίο θεωρώ ότι είναι αρκετά σοβαρό, καθώς εδράζεται σε μια στρεβλή, όμως αρκετά ισχυρή εθνική/εθνικιστική παράδοση δύο περίπου αιώνων στο λαό μας. Παράδοση από την οποία έχουμε υποφέρει τα πάνδεινα και την οποία πρέπει συνειδητά να εγκαταλείψουμε και να επανέλθουμε στις γνήσιες ανοιχτές, σωτηριολογικές παραδόσεις του Γένους μας με οικουμενικές προοπτικές.
Ο εθνικισμός/εθνοφυλετισμός με βάση τα λεξικά είναι η υπερβολική προσήλωση προς την ιδέα του έθνους και τα εθνικά ιδεώδη συχνά με παράλληλη υποτίμηση άλλων εθνών. Ως ιδεολογία εμφανίστηκε στο πλαίσιο αστικών επαναστάσεων και θέτει ως πολιτικό θεμέλιο του κράτους την έννοια του έθνους (έθνος-κράτος). Ουσιαστικά προέκυψε ως κεντρική θέση του διαφωτισμού και έλαβε μεσσιανικές διαστάσεις κατά τις επόμενες δεκαετίες.
Και εάν για τη Δύση είχε ένα λόγο και μιά βάση να αναπτυχθεί ως αντίδραση σε ένα σκληρό σκοταδιστικό πλαίσιο της Φράγκικης Εκκλησίας και σε ένα μανιχαϊκό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, στην καθ' ημάς ανατολή δεν υπήρχαν τέτοιοι σοβαροί λόγοι να ευδοκιμήσει. Ο Ελληνισμός από την αρχαιότητα και κυρίως η ρωμηοσύνη, η ρωμαίικη παράδοση τουλάχιστον 15 αιώνων δεν είχε καμιά σχέση με εθνικισμούς και καθαρά έθνη-κράτη. Διαφορετικά ήταν τα κριτήρια και τα προτάγματα των προγόνων μας, αυτού του λαού, αυτού του υπερεθνικού, χωρίς γλωσσικές ή άλλες διακρίσεις Γένους. Η όποια καταγωγή ή προέλευση όχι μόνο δεν αποτελούσε σημείο διακρίσεων και διαχωρισμού, αλλά απεναντίας τονίζονταν και αναδεικνύονταν ως ποικιλομορφία, ως πλούτος και ως ένα επιπλέον στολίδι του Γένους των Ρωμηών. Πόσοι και πόσοι άγιοι για να σταθούμε μόνο σ' αυτούς με τόσο διαφορετικές προελεύσεις, Εφραίμ ο Σύρος, Ιάκωβος ο Πέρσης, Μωυσής ο Αιθίοπας.
Και όμως ο εθνικισμός ήρθε και επιβλήθηκε συνειδητά στο χειμαζόμενο λαό από τις ελίτ του τόπου, διαστρεβλώνοντας πλήρως την άδολη αγάπη του λαού μας για το Γένος του. Η ιδεολογία αυτή εισήχθη από τις «εγγράμματες» ελίτ, «μεταλαμπαδεύθη» από την «πολιτισμένη» Εσπερία, τροφοδοτήθη από την εντόπια ενεργούμενη κρατική εξουσία και στρέβλωσε την υπερηφάνεια και τη γνήσια αγάπη για το Γένος που είχε ο λαός για πολλούς αιώνες. Γένος που συγκροτείται ενγχρόνως με όρους αιωνιότητας, οικουμενικά και ταπεινά ως Λαός του Θεού, ως Θεανθρώπινο σώμα προαπελθόντων συγκαιρινών και μελλόντων ελθείν, ως ελευθερία, μετοχή και αναφορικότητα, ως κατάφαση και ολοκλήρωση του κόσμου, ως σωτηριολογική πρόταση για όλο το ανθρώπινο, ως εσχατολογική προοπτική και τελείωση.

Υπό το πρίσμα της ιδεολογίας του εθνικισμού, με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, τα ονόματα της συλλογικότητάς μας παραχαράχθηκαν ή και αλλάχθηκαν πλήρως, η Εκκλησία μετατράπηκε σε δευτερευούσης σημασίας απλό σύλλογο και απεκόπη βιαίως από τη Μητέρα Εκκλησία, οι εθνικοί όροι και παράμετροι ενισχύθηκαν πολύ σε σχέση με τους εκκλησιαστικούς, αγνοήθηκαν πλήρως το σύνολο σχεδόν των εκτός των συνόρων του κρατιδίου Ρωμηών και όλοι αυτοί οι Ρωμηοί αντιμετωπίστηκαν σαν ξένοι. Και το καινοφανές, στήθηκε μια ανιστόρητη αερογέφυρα από το 19ο αιώνα κατευθείαν στην αρχαιότητα με πλήρη αγνόηση του ενδιάμεσου ιστορικού χρόνου και των εξελίξεων που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο αυτή.
Τον ελληνικό εθνικισμό θα ακολουθήσουν δυστυχώς και οι εθνικισμοί των άλλων βαλκανικών λαών με πιο χαρακτηριστικό σταθμό την υπόθεση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870. Ασυγκράτητος βουλγαρικός εθνικισμός που πυροδοτήθηκε κατά κύριο λόγο από τη Ρωσία. Η Ρωσία ήταν επίσης αυτή που τροφοδότησε και τον αραβικό εθνικισμό με αποτέλεσμα τα θλιβερά γεγονότα του Πατριαρχείου Αντιοχείας.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής και κυρίως η Ρωσία και η Αγγλία ενίσχυσαν όσο μπορούσαν τον εθνικισμό και την πολυδιάσπαση των Ρωμηών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και κυρίως την αποτροπή ανασύστασης της Ρωμανίας, της κακώς ονομαζόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το μόνο που ήθελαν ήταν ο σχηματισμός μικρών κρατικών μορφωμάτων, μικρών προτεκτοράτων πλήρως διαχειρήσιμων και ελεγχόμενων από αυτές. Έτσι φούντωσαν τα μίση και οι διχασμοί και έφτασαν Ρωμηοί να σκοτώνουν Ρωμηούς, να απαρνιούνται την κοινή ρίζα και παράδοσή τους, και να ιδρύουν εθνικά κράτη απομακρυνόμενοι και μισούμενοι μεταξύ τους.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η όλη Εκκλησία με την απόφαση της Μεγάλης Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του 1872 κατεδίκασε τον εθνοφυλετισμό, όμως δεν μπόρεσε να ανασχέσει το πανταχόθεν ενισχυόμενο ρεύμα. Σαν ποτάμι παρέσυρε λογικές και παραδόσεις φουσκώνοντας το νου με ενθουσιαστικά εθνικιστικά παραληρήματα. Το Γένος των Ρωμηών και οι προοπτικές του αγνοήθηκαν πλήρως και εντέλει διαμορφώθηκε μια Μεγάλη Ιδέα με καθαρά εθνικιστικά προτάγματα και προτεραιότητες.
Οι σκληρές συνθήκες που διαμόρφωναν πλέον οι αντιπαλότητες, αλλά και το ρεύμα των εθνικιστικών οραμάτων που ήταν γλυκό και ισχυρό σύντομα δυστυχώς θα παρασύρουν και πολλά εκλεκτά μέλη της Εκκλησίας. Πολλοί Μητροπολίτες σε καίριες θέσεις θα ενταχθούν σ΄ αυτό το κλίμα και θα ενισχύσουν τον εθνικό παροξυσμό στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα οδηγώντας το Λαό του Θεού στην πολυδιάσπαση και στον αλληλοσπαραγμό. Ακόμα και ο Πατριάρχης κατά το μάλλον ή ήττον χειραγωγήθηκε από τις τεράστιες πολιτικές πιέσεις. Εντέλει, όχι μόνο οι Μητροπόλεις, αλλά και το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατήντησαν τρόπον τινά παραρτήματα του Υπουργείου Εξωτερικών του εθνικού κέντρου.
Πολλές φορές με πόνο αναρωτήθηκα γιατί δεν πέτυχαν τα εγχειρήματα στην Μικρά Ασία. Γιατί ήρθε η καταστροφή, ενώ ίσως τα πράγματα φαίνονταν να εξελίσσονταν διαφορετικά. Γιατί δεν έστερξε η Παναγία και ο Θεός; Καταλήγω να θεωρώ ότι ο Θεός δεν γινόταν να επιτρέψει, ή ακόμα περισσότερο να στέρξει, να ευλογήσει και να επικυρώσει κινήσεις που γίνονταν με εθνικιστικές, κοσμικές σκοπιμότητες, με καθαρά κοσμικά προτάγματα και εν τέλει δόξες και φληναφήματα κοσμικά. Νομίζω ότι ο εθνικισμός και ειδικά από Ορθόδοξο Λαό δεν ήταν και δεν είναι δυνατόν να ευλογηθεί από το Θεό.
Δυστυχώς ο εθνικισμός βρήκε βάση και έδαφος στη μεγάλη αγάπη του λαού μας για τα κοινά του, το δήμο του, το Γένος του και αυτήν την αγάπη τη μετέστρεψε, τη μεταμόρφωσε, τη διαστρέβλωσε πλήρως. Δυστυχώς επίσης μετά από δύο αιώνες το ρεύμα αυτό απέκτησε ρίζες και διαμόρφωσε παράδοση. Στρεβλή παράδοση που όμως διατηρείται μέχρι τις μέρες μας και στα χρόνια της κρίσης ίσως ενισχύεται και πάλι. Θεωρώ ότι το γεγονός είναι πρόσκαιρο, ως αντίδραση αυτοσυντήρησης στην κρίση και στο γενικότερο τρόπο που κατευθύνεται από κάποιες διεθνείς ελίτ η παγκοσμιοποίηση, και ότι ουσιαστικά είναι τα τελευταία σπαράγματα μιας πορείας ολοκλήρωσής του.
Ο ιστορικός κύκλος του εθνικισμού στην πατρίδα μας, κύκλος που άνοιξε εν πολλοίς με τη σύσταση του Ελληνικού κρατιδίου μετά από μιά πορεία δύο αιώνων με πολλές πτώσεις και πόνο στο λαό μας τελικά μπροστά στα αδιέξοδα που προκάλεσε και στα οξυμένα και δυσεπίλυτα οικουμενικά προβλήματα υποστρέφει και ολοκληρώνεται. Και αυτή η ολοκλήρωση θα γίνει τόσο πιο ανώδυνα και πιο σύντομα, όσο το γρηγορότερο εγκαταλείψουμε τις όποιες εθνικιστικές και κοσμικές αγκυλώσεις μας. Το κλειστό, τοπικό, κοσμικό, διαχειρίσιμο, θνησιγενές ψευτο-ρωμαίικο που γνωρίσαμε κλείνει τον κύκλο του. Οι συνθήκες για την ανατολή του πραγματικού υπερεθνικού, θεοκεντρικού, σωτηριολογικού και εσχατολογικού νέου Ρωμαίικου με οικουμενικές προοπτικές ωριμάζουν και θα μάς οδηγήσουν σε ένα νέο ιστορικό κύκλο.
http://www.huffingtonpost.gr/ioannis-neonakis/-_11147_b_16006138.html

4 σχόλια:

  1. Μερικές φορές γράφονται εντελώς ατεκμηρίωτες και αυθαίρετες εικασίες που ωστόσο παρουσιάζονται σαν αυτές να είναι αξιώματα.

    Στο ίδιο και το αυτό «μήκος κύματος» καθώς γράφει ο συγγραφέας "το ρωμαιϊκο" όπως κατ΄επανάληψη αναφέρει, και ευθέως ως φαίνεται έτσι ομαδοποιεί πληθυσμούς που συμπεριλαμβάνονται κάτω από ένα "στενό" και μόνο δόγμα μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστης.

    Αλλά εδώ έχουμε ένα υποσύνολο μιας θρησκείας που ο συγγραφέας αν και αυθαίρετα (αυθαίρετα εννοώ ότι δε μπορεί να είναι βέβαιος ο βαθμός τουλάχιστον της θρησκευτικής πίστης που ο ίδιος επικαλείται και αποδίδει σε πολυπληθείς ομάδες), και ομαδοποιεί έτσι ετεροπροσδιορίζοντας με τρόπο θεοκρατικό εντελώς ίσως διαφορετικές κοινωνίες.

    Εκτός και αν ο συγγραφέας έχει διεξάγει -και δεν το ξέρω- δημοψήφισμα τύπου Ερντογάν.

    Αλλά η εθνικότητα δεν προσδιορίζεται μόνο από την θρησκεία, και μάλλον συμβαίνει το ομόθρησκο να είναι το τελευταίο σε ιεράρχιση παρά το πρώτο.

    Για παράδειγμα διαβάζοντας κάποιος τα "Γεωγραφικά" του Στράβωνος (ο οποίος έζησε από το 50πΧ μέχρι το 50μΧ περίπου, και που ήταν Πόντιος στην καταγωγή καθώς είχε γεννηθεί στην Αμάσεια του Πόντου και ήταν άμεσα απόγονος και είχε γαλουχηθεί στην αυλή των άμεσων απογόνων του Μιθριδάτη του ΣΤ του Ευπάτορος), όποιος λοιπόν έχει διαβάσει αυτό το εκπληκτικό παγκοσμίως έργο του Στράβωνα, θα γνωρίζει καλά ότι έδινε ύψιστη σημασία μόνο στα έθνη και μόνο αυτά περιέγραφε στις εκπληκτικές γεωγραφικές περιηγήσεις του, και ο Στράβων πραγματικά μέσα από το έργο του μας μιλάει κατ΄επανάληψη μόνο για έθνη και ουχι για θρησκείες. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως και σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας μας γράφει πάνω – κάτω ότι τα εθνη είναι κάτι προσποιητό και ψεύτικο αποκύημα της σύγχρονης ιστορίας;

    Άλλωστε ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς κατ’ επανάληψη για αυτά μεσω των Ευαγγελίων μας διδάσκει. Όπου για έθνη λέγεται και όχι για θρησκείες (Ματθαίος 24.14: "...Μαρτυρία σε Όλα τα Έθνη...")

    Εν τέλει για να μη μακρυγορώ, εγώ με αυτή τη ανόητη λογική που λεει ότι ανάμεσα στο Ρωμαίϊκο ανήκουμε όλοι οι τύποις ορθόδοξοι χριστιανοί, όπως οι όμόδοξοι Βουλγαροι, Αλβανοί, και Ρουμάνοι, και Μολδαβοί, και Ρώσοι κτλ κτλ (χώρια ότι σήμερα δεν γνωρίζουμε τον βαθμό της θρησκευτικότητας όλων ούτε ασφαλώς εμάς των ιδίων), καθώς και κάποιοι λιγότεροι μεσοποτάμιοι πιστοί καθώς και οι κάπως πλησιέστεροι χριστιανοί κόπτες, τότε αυτό που κατανοώ από αυτήν -την ύποπτη κατά την αποψη μου- θεώρηση είναι πως με αυτά και άλλα επιχειρείται να σφυρηλατηθεί -τάχα στη Ρωμιοσύνη- για την περιοχή μας μία περιφερειακή παγκοσμιοποίηση με βάση τη θρησκεία. Πράγμα που ωστόσο εκ παραλλήλου για τις τελευταίες ήδη γίνεται και μορφοποιείται ώστε όλες οι αλλόδοξες θρησκείες να γίνουν εν τέλει μία. Ο συγγραφέας λοιπόν μάλλον μας καλεί να γίνουμε ενα "ρωμαίϊκο" θεοκρατικό κράτος που για ηγέτη κρυφό ή φανερό θα έχουμε κάτι σαν τον πατριάρχη όστις εν τέλει συμμετέχει σε πάμπολλες διασκέψεις πανθρησκείας. Ω μη γένοιτο

    Υγ. Το ρωμαιϊκο επιτέλους πρέπει οι διάφοροι προχειρολογούντες να μάθουν ότι περιέγραφε τον λαό των Ελλήνων οίτινες υπήρξαν οι φωτοδότες των Ρωμαίων αλλά και οι τελικοί αποδέκτες που έλαβαν ως άμεσο αντιδάνειο τον πολιτισμό τους, για αυτό άλλωστε η αναφορά σε "ρωμιούς" έχει να κάνει με τους έλληνες και μόνο και όχι όπως θα έπρεπε λογικά να ήταν για τους γνήσιους γηγενείς Ρωμαίους. Και αν για παράδειγμα όλοι οι τότε πολίτες της Ρώμης εθεωρούντο από τη Μεσοποταμία μέχρι τη δυτικότερη Γαλατία και την Ιβηρία και βόρεια στην Αγγλία κτλ, εθεωρούντο λοιπόν αποκαλούνταν ρωμαίοι πολίτες, εν τέλει το όνομα έμεινε στους Έλληνες και μόνο. Ρωμιός λοιπόν είναι το 3ο όνομα του Έλληνα. Γραικός, Έλληνος, Ρωμιός και δεν έχει τόση σχέση με τη θρησκεία, διαοφρετικά και οι βουλγαροι ρωμιοί θα λέγονταν. Επιτέλους, αμ δε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καί οἱ Βούλγαροι καί οἱ Σέρβοι καί οἱ Ἀλβανοί, καί οἱ Ρουμάνοι βεβαίως, ἄν εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, Ρωμηοί εἶναι. Καί Ρωμηός, σημαίνει εἴτε Ἕλληνας εἴτε καί Ἕλληνας. Ἀμάν ὁ ἐθνικιμσός τῆς κακομοιριᾶς καί τῆς προγονόπληκτης ἀρχαιολατρείας.
    _ Τό ὁμόθρησκον, στήν εἰδωλολατρία, πράγματι μποροῦσε νά μήν εἶναι τό πρῶτον συστατικόν τῆς ἐνότητος. Ἀλλά μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο ὡς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καί τήν πρόσληψη τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στήν ἱστορική του φάσιν ὡς Ρωμαιοσύνης, ἀπό τόν Κύριον, δέν νοεῖται Ἕλληνας πραγματικῶς εἰ μή μόνον ὡς ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανός πού εἴτε εἶναι Ἑλληνικῆς καταγωγῆς, εἴτε μοιράζεται τόν θεανθρώπινο πολιτσμό και ἑνότητά μας, στόν ἴδιο εὑρύτερο γεωγραφικό χῶρο μας.
    Καί οἱ Ἰταλοί ἤ Γάλλοι τοῦ Νότου ἄν ξαναβροῦν τήν Ὀρθοδοξία, Ρωμηοί θά εἶναι πάλι. Καί οἱ ἐξισλαμισθέντες λαοί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὁμοίως, ἀν ξαναγίνουν Ὀρθοδοξοι χριστιανοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο εθνικισμός είναι η πιο ταλαιπωρημένη, κακοποιημένη και διαστρεβλωμένη έννοια, μετά την Μεταπολίτευση. Παραπέμπω εδώ, καίτοι υπάρχουν σημεία με τα οποία διαφωνώ, ή δεν συμφωνώ απολύτως, διότι μού είναι κουραστικό να ξαναγράφω από την αρχή τα ίδια και τα ίδια.

    Όσον αφορά στους Ρωμιούς, ή Ρωμηούς, αυτοί ασφαλώς είναι όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η λέξη προέρχεται από το «Ρουμ Μιλέτ».

    Στην σημερινή Ελλάδα, συνηθίζομε να χρησιμοποιούμε την λέξη, για να υποδηλώσομε τον Ελλαδίτη με τα ελαττώματά του, π.χ. "ένα κεφάλι το έχω κι αυτό ρωμαίικο", "αυτά γίνονται μόνο στο Ρωμαίικο" κλπ. Και ασφαλώς η σατυρική εφημερίδα τού Σουρή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Ιωάννης Νεονάκης έχει σε αρκετά δίκιο, αλλά παραβλέπει και κάποια σημαντικά πραγματάκια.

    Έχει δίκιο στο οτι για αιώνες πριν την δημιουργία του σύγχρονου Δουκάτου των Αθηνών υπήρχε το έθνος των Ρωμηών το οποίο δεν είχε σαν βάση την καταγωγή αλλά την θρησκεία, την κοσμοαντίληψη, τον τρόπο οργάνωσης, τον τρόπο ζωής, έθιμα, τραγούδια, χορούς, παραδόσεις.

    Όποιος έχει επισκεφτεί γειτονικές χώρες και έχει μάτια ανοιχτά το βλέπει ακόμα. Πχ μια και είμαστε στον Μάρτη, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως οι Βούλγαροι τηρούν ακόμα το έθιμο να φοράνε τον «μάρτη» ή την «μαρτιά» ή το «μαρτάκι» αυτό το βραχιολάκι με την στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή. Στην Αγγλία την Γερμανία και την Γαλλία που θέλουμε τόσο πολύ ν'ανήκουμε δεν το φοράνε, δεν ο ξέρουν καν απ όσο γνωρίζω.
    Πλέον - μέσα στον άκριτο και άκρατο φιλευρωπαϊσμό μας - δεν το φοράμε ούτε εμείς, αμφιβάλω αν πολλοί το ξέρουν πια..

    Σωστό είναι επίσης πως ο "αιματολογικός" εθνικισμός μας ήρθε ως άγνωστο φρούτο που καταναλώσαμε σε μεγάλες ποσότητες απο την εσπερία. Μαζί με την αρχαιολαγνεία βεβαίως η οποία μας έχει κάνει αρκετό κακό. Δεν θα το αναλύσω γιατί είναι μεγάλο θέμα. Θα πω μόνο οτι κι αυτό στρεβλά το έχουμε στο μυαλό μας και θ' αναφέρω προς απόδειξη κάτι εντελώς "μη Ελληνικό" αλλά εντελώς "ρωμέικο" που φέρεται να είχε πει ο Σπαρτιάτης Λύσανδρος. «Οποί δεν εστί λεοντή εστί αλωπεκή».

    Πάμε τώρα στο σημείο οπου ο αρθρογράφος έχει λάθος (κατα την γνώμη μου). Όταν το κύμα έρχεται ή το καβαλάς ή σε χτυπάει κάτω σαν χταπόδι. Την εποχή στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος το κύμα του εθνικισμού σάρωνε τα πάντα. Δεν νομίζω οτι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Όχι χωρίς να φάμε το ξύλο της αρκούδας τέλος πάντων. Και σε τελική ανάλυση ό,τι έγινε έγινε. Πάμε παρακάτω.

    Εγώ επειδή είμαι πραγματιστής θα το πιάσω αλλιώς. "Αιματολογικό εθνικισμό" (με βάση την καταγωγή δλδ) έχεις συνήθως όταν γεννάς σαν τρελός και θες μια ωραία δικαιολογία να επεκταθείς. Όταν δεν γεννάς θές άλλου είδους εθνικισμό, πολιτισμικό, ίσως θρησκευτικό κλπ. Ψάχνεις δλδ για άλλα συνεκτικά στοιχεία ωστε να μπορούν να δέσουν στο γλυκό και οι κάτοικοι με διαφορετική καταγωγή που θα σου έρθουν αναπόφευκτα λόγω δημογραφικού και μόνο. Ψάχνεις για άλλα συνεκτικά στοιχεία διότι μια κοινωνία ειδικά όταν απειλείται χρειάζεται συνοχή. Και η Ελλάδα απειλείται απο την Τουρκία με εξαφάνιση, μην γελιόμαστε.

    Αυτά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.