Ο νέος δρόμος προς τον σοσιαλισμό: ο ολιγαρχικός σοσιαλισμός!

Α​​πό τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, οι ριζοσπάστες σοσιαλιστές και στη συνέχεια οι κομμουνιστές δαιμονίστηκαν από την ιδέα πως, αν καταλάμβαναν το κράτος και μετέτρεπαν την ατομική ιδιοκτησία σε δημόσια περιουσία, θα άλλαζαν τον κόσμο και θα απελευθέρωναν το προλεταριάτο από τις καπιταλιστικές αλυσίδες.

Παρά την κριτική τόσο από τα δεξιά (φιλελευθερισμός) όσο και από τα αριστερά (αναρχισμός) πως ένα τέτοιο σχέδιο, εκτός από δυστυχία, μόνο νέα δεσμά θα προσέφερε, οι ριζοσπάστες μαρξιστές επέμεναν στο σχέδιό τους για τουλάχιστον δύο αιώνες, δίνοντας σάρκα και οστά σε αυτό στα κομμουνιστικά καθεστώτα μέχρι που το τείχος του Βερολίνου έπεσε στο κεφάλι τους, για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Λεωνίδα Κύρκου.

Εν συνεχεία, η αδυναμία εξεύρεσης ενός νέου συνεκτικού υποδείγματος για τη λειτουργία της οικονομίας υπήρξε πασιφανής. Καθώς μάλιστα η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειπε σταδιακά τον παραδοσιακό κρατισμό της προς άλλα πιο φιλελεύθερα μοντέλα, οι πλέον ριζοσπαστικές εκδοχές σοσιαλιστών οδηγήθηκαν στην υιοθέτηση είτε αντιδραστικών εθνοκεντρικών προταγμάτων εναντίον της παγκοσμιοποίησης είτε αφελών «χίπικων» συνθημάτων εναντίον του 1% των πλουσίων του πλανήτη. Στη χώρα μας, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε απροετοίμαστη μεν και μέσα στον ευρωπαϊκό κλοιό δε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι παλιοί δαίμονες είχαν εξαφανιστεί. Μόνο που στην οικονομία όπως και γενικά στη ζωή πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι. Αυτό που ονειρεύονταν, οι εγχώριοι μαρξιστές και ριζοσπάστες, ως δρόμο προς την ισότητα μετατράπηκε σε εναγκαλισμό με τα ολιγοπώλια και τους «ολιγάρχες». 

Για τη συνέχεια iefimerida