Ανεργία, επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, διασώσεις ανεύθυνων τραπεζών, αύξησαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Γιατί ο «τρίτος δρόμος» των Μπλερ και Σρέντερ ήταν μόνο για τις «ηλιόλουστες μέρες». Η άνοδος της ακροδεξιάς και η μόνη επιλογή των φιλοευρωπαίων.
Γύρω στις αρχές της χιλιετίας, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία φαινόταν να βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία είχαν κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Η κάθε μια ενδιαφέρονταν λιγότερο να ενδυθεί τον μανδύα του ταξικού πολεμιστή και περισσότερο να αποκτήσει σεβασμό –και ψήφους-, ως αποτελεσματικός διαχειριστής της καπιταλιστικής τάξης και «γιατρός» των κοινωνικών διαχωρισμών.
Δεκαέξι χρόνια μετά, φαίνεται πως η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται στην χειρότερη κρίση από την βίαιη καταστολή υπό τις δεξιές δικτατορίες της μεσοπολεμικής Ευρώπης. Τα παραδοσιακά δικομματικά συστήματα καταρρέουν σε όλη την Ευρώπη, όμως αυτή που δέχεται τα ισχυρότερα πλήγματα δεν είναι η κεντροδεξιά, αλλά η κεντροαριστερά, η οποία έχει και τους περισσότερους λόγους για να ανησυχεί για το μέλλον.
Υπάρχουν μακροχρόνιοι λόγοι για την κακοτυχία της σοσιαλδημοκρατίας. Τα εργατικά δυναμικά είναι λιγότερο συνδικαλισμένα. Οι άκαμπτες ταξικές ταυτότητες βρίσκονται σε παρακμή εδώ και δεκαετίες, μαζί με τα κομματικά συστήματα που βασίστηκαν σε αυτές. Ωστόσο, τα πρόσφατα προβλήματα της σοσιαλδημοκρατίας πηγάζουν στην μετά το 2008 οικονομική κατάρρευση και ύφεση, τη συνεχιζόμενη επίπτωση της παγκοσμιοποίησης και των αντιδράσεων της ΕΕ στις προκλήσεις αυτές.
Για τη συνέχεια Euro2Day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.