Το Σάββατο θα γίνει και εκδήλωση στη Δερύνεια για να ανοίξει το οδόφραγμα, αλλά και οι κοινότητες Πόλης Χρυσοχούς ζητούν να ανοίξει οδόφραγμα στα Κόκκινα, μέσα από το τουρκικό στρατόπεδο… Διότι, λένε, τώρα που είναι απ΄ εκεί ο Ακιντζί και το κλίμα είναι καλό, είναι ευκαιρία να θέσει ο καθένας τις προσδοκίες του να προλάβει.
Όπως είπε κι ο δήμαρχος της Δερύνειας, «αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος 800 μέτρων». Ξεχάσαμε εντελώς ότι αυτό που μας χωρίζει δεν είναι ένας δρόμος 800 μέτρων, αλλά ολόκληρη στρατιά Τούρκων και η επεκτατική πολιτική ξένης χώρας σε βάρος της δικής μας.
Υπάρχουν περιοχές όπου αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος μόλις 100 μέτρων και όχι 800, αλλά πάλι μας χωρίζει. Αντί να ζητούμε, για παράδειγμα, να εγκαταλείψει η Τουρκία το στρατόπεδο των Κοκκίνων, που είναι ένας θύλακας εδαφικά ασύνδετος με τα υπόλοιπα κατεχόμενα, μέσα στις ελεύθερες περιοχές, ζητούμε να μας επιτρέψουν να διασχίζουμε το στρατόπεδο με ένα διάδρομο, αλλά να παραμένει θύλακας μέσα στην καρδιά της Τηλλυριάς. Και μάλιστα να λειτουργεί με ρεύμα από την ΑΗΚ και μεταφορά εφοδίων από τον Λιμνίτη, για να μην ταλαιπωρούνται οι κατακτητές μας να τα κουβαλούν από τη θάλασσα και να έχουν ηλεκτρισμό από γεννήτριες.
Η ενοποίηση της περιοχής της Αμμοχώστου θα δημιουργήσει μεγάλες εμπορικές και τουριστικές προοπτικές, έλεγε ο δήμαρχος της Δερύνειας. Αρκεί να ανοίξει ένα οδόφραγμα για «εμπορικές προοπτικές» και βλέπουμε ενοποίηση της Αμμοχώστου.
Αυτά είναι τα ΜΟΕ, που θα δημιουργήσουν προοπτικές; Ή, μήπως, αυτά είναι που θα κλείσουν το Κυπριακό να τελειώνει; Ειδικά για την Αμμόχωστο, με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας να απελευθερωθεί από τους Αττίλες και τα τρωκτικά και να παραδοθεί στους εκτοπισμένους Βαρωσιώτες, εμείς αρκούμαστε με ένα οδόφραγμα, που θα δώσει πελατεία σε μερικούς καταστηματάρχες και μια πρόσθετη τουριστική ατραξιόν για την περιοχή.
Επειδή πιστέψαμε ότι αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος 800 μέτρων, που αν τον ασφαλτοστρώσουμε θα γίνει αυτόματα η ενοποίηση· και δεν θα έχει καμιά σημασία ότι μερικά μέτρα από το δρόμο υπάρχουν στρατεύματα κατοχής, που ρίζωσαν δεκαετίες στην πατρίδα μας.
Όσα περισσότερα οδοφράγματα ανοίγουν τόσο πιο καταλυτική γίνεται η αποδοχή από τον λαό του κατοχικού καθεστώτος ως κράτους και, προπάντων, η εμπέδωση της πίστης ότι η μόνη μας επιλογή είναι να ζήσουμε δίπλα-δίπλα σαν καλοί γείτονες. Αν αυτό επιδιώκουμε να το πούμε καθαρά και να πάψουμε να το ονομάζουμε «επανένωση» κοροϊδεύοντας και τους εαυτούς μας.
Υ.Γ. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 ήταν η πιο σοφή κίνηση του Ραούφ Ντενκτάς για τη διχοτομική πολιτική του. Έστησε το παιχνίδι κι εμείς ακόμα παίζουμε.
Πηγή: Φιλελεύθερος
To ζήτημα της Κύπρου δεν είναι οπερέτα σε πράξεις πολλές όπως κάποιοι στην δύση το βλέπουν ή εμπόδιο στις μπίζνες από καποιους δικούς μας. Είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής, παραβίασης κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ζήτημα εθνοκάθαρσης και τουρκοποίησης,
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι ακόμα ζήτημα χιλιάδων νεκρών, δολοφονημένων, βιασμένων, αναπήρων... Όλοι αυτοί και ένα ποτάμι αίμα ζητούν πλήρη δικαίωση. Ούτε ένα εκατοστό λιγότερο. Εύγε στον αρθρογράφο.
«Αντί να ζητούμε, για παράδειγμα, να εγκαταλείψει η Τουρκία το στρατόπεδο των Κοκκίνων, που είναι ένας θύλακας εδαφικά ασύνδετος με τα υπόλοιπα κατεχόμενα, μέσα στις ελεύθερες περιοχές, ζητούμε να μας επιτρέψουν να διασχίζουμε το στρατόπεδο με ένα διάδρομο, αλλά να παραμένει θύλακας μέσα στην καρδιά της Τηλλυριάς. Και μάλιστα να λειτουργεί με ρεύμα από την ΑΗΚ και μεταφορά εφοδίων από τον Λιμνίτη, για να μην ταλαιπωρούνται οι κατακτητές μας να τα κουβαλούν από τη θάλασσα και να έχουν ηλεκτρισμό από γεννήτριες.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό το αίσχος και μόνον είμαστε το αθλιότερο προτεκτοράτο ανά το παγκόσμιο.