Σάββας Καλεντερίδης
Το έχουμε αναφέρει αρκετές φορές από αυτήν εδώ τη στήλη και
είμαστε υποχρεωμένοι να το επαναλάβουμε και σήμερα, γιατί δυστυχώς η
εντύπωση που έχουμε είναι ότι η κυβέρνηση και οι κρατικοί φορείς, που εκ
του καθήκοντός τους είναι επιφορτισμένοι με τη διαχείριση των ζητημάτων
αυτών, δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στον περίγυρό μας.
Οι εξελίξεις στη Μεσοποταμία και τη Μέση Ανατολή είναι οι σοβαρότερες από τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, οπότε καθορίστηκαν τα σύνορα, οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί και οι ισορροπίες στην ως άνω περιοχή, στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στην Ελλάδα και τη Βαλκανική.
Δηλαδή, 100 χρόνια μετά, η «τράπουλα» ξαναμοιράζεται και μπαίνουν τα θεμέλια για τη νέα «αρχιτεκτονική» της περιοχής!
Τότε, 100 χρόνια πριν, όταν έμπαιναν τα θεμέλια που ξεθεμελιώνονται στις μέρες μας, η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να διακρίνει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί, με αποτέλεσμα να μην έχουμε εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτό είχε ως «φυσικό» επακόλουθο να ζήσουμε τον Εθνικό Διχασμό, να λειτουργήσουν δύο κυβερνήσεις, των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης και να πάμε χωρίς στρατηγικό σχέδιο στη Μικρά Ασία για να βιώσουμε τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του Ελληνισμού, μια καταστροφή η οποία καθόρισε την εκφυλιστική και αποκαρδιωτική πορεία του Ελληνισμού ολόκληρο τον 20ό αιώνα, που κατέληξε στην τραγωδία την οποία βιώνουμε τα τελευταία 10 χρόνια.
Τότε, η γεωπολιτική μυωπία της άρχουσας τάξης και των λεγόμενων «ελίτ» δεν κατόρθωσε να προστατέψει τον εξωελλαδικό Ελληνισμό, που ήταν και η πραγματική δύναμη της Ελλάδας, και τον άφησε έρμαιο στις ορέξεις των Νεοτούρκων και των κάθε λογής συνεργατών και υποστηρικτών τους. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πολύ πριν αποσταλούν στρατεύματα στη Σμύρνη, το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν απλοί θεατές στο έγκλημα της γενοκτονίας των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Σήμερα η Ελλάδα -που αποτελεί το εθνικό κέντρο και ωσαύτως τον προστάτη και υποστηρικτή του «κολοβωμένου» Ελληνισμού-, και για λόγους εξιλέωσης απέναντι στα θύματα της ελλειμματικής πολιτικής της (και εννοούμε τους Ελληνες της Θράκης, του Πόντου, της Ανατολής και τους απογόνους τους), είναι υποχρεωμένη, αφού πρώτα μελετήσει και διδαχτεί από τα λάθη του 1914-1923, να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις, αν όχι για να κερδίσουμε (που σαφώς υπάρχει τέτοια δυνατότητα), τουλάχιστον για να μη χάσουμε από αυτά που θα ακολουθήσουν τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Πολύ περιληπτικά, ας πούμε αυτά που έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας. Το κεμαλικό κράτος, που στηριζόταν στο δόγμα «ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία», αποτελεί παρελθόν. Το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, προβλέποντας τις εξελίξεις που δυστυχώς δεν κατόρθωσε να προβλέψει η Ελλάδα, έπειτα από έναν σκληρό 30χρονο ένοπλο αγώνα, γκρέμισε το κεμαλικό κράτος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια νέα Τουρκία, στην οποία θα έχουν ισότιμα δικαιώματα Τούρκοι, Κούρδοι, Αλεβίτες, Ελληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι και λοιπές εθνότητες και ομάδες.
Ο Κούρδος Σελαχατίν Ντεμιρτάς, υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας στην Τουρκία, απευθυνόμενος σε εκπροσώπους των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, πριν από λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, δήλωσε τα εξής:
«Θα ήθελα να δηλώσω ότι η Πολιτεία χρωστάει μια συγγνώμη σε αυτούς τους λαούς. Η Πολιτεία οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από τους Αρμένιους, τους Ελληνες και τους Ασσύριους, που έπεσαν θύματα γενοκτονίας. Αν θέλουμε να ζήσουμε μαζί σ' αυτή τη χώρα, θα πρέπει να μπορούμε να λέμε "η χώρα μας, η πατρίδα μας" και όχι "η χώρα μου, η πατρίδα μου"».
Ολοι αυτοί που εναγκαλίζονται τον Νταβούτογλου και τους συν αυτώ, πράττοντας ενίοτε αθλιότητες εις βάρος της πληγωμένης Κύπρου αλλά και των απογόνων των θυμάτων της γενοκτονίας, θα πρέπει να διαβάσουν με προσοχή τις ως άνω δηλώσεις αλλά και όλα όσα συμβαίνουν και εξελίσσονται γύρω από αυτό το θέμα, λαμβάνοντάς τα υπόψη στη χάραξη μιας εντελώς νέας εθνικής στρατηγικής, κάτω από το πρίσμα των γεωπολιτικών εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή.
Για να αποδείξουμε δε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και να δείξουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει, να υπογραμμίσουμε ότι οι απόγονοι της οικογένειας Κασαπιάν (που εμπορεύονταν το μαλλί της αίγας Αγκύρας, απ' όπου το ύφασμα «ανκορά») έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία διεκδίκησης και απόδοσης της περιουσίας των προγόνων τους, από τους οποίους άλλοι εξολοθρεύτηκαν και άλλοι εκτοπίστηκαν, το 1915, όταν το τουρκικό κράτος διέπραξε τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Για όσους ετοιμάζονται να πουν «Ε, και;», τους ενημερώνουμε ότι η περιουσία τους είναι το ίδιο προεδρικό μέγαρο της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Τσάνκαγια, που άρπαξε το 1915 κάποιος Μπουλγκουρτζούζαντε και το «παραχώρησε» το 1919 στον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος το ορέχθηκε σε μια από τις περιηγήσεις του στη λεηλατημένη Αγκυρα.Καιρός να διδαχτούμε από τα παθήματα του παρελθόντος και να ανοίξουμε τα μάτια μας...
Σάββας Καλεντερίδης
δημοκρατία της Κυριακής
Οι εξελίξεις στη Μεσοποταμία και τη Μέση Ανατολή είναι οι σοβαρότερες από τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, οπότε καθορίστηκαν τα σύνορα, οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί και οι ισορροπίες στην ως άνω περιοχή, στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στην Ελλάδα και τη Βαλκανική.
Δηλαδή, 100 χρόνια μετά, η «τράπουλα» ξαναμοιράζεται και μπαίνουν τα θεμέλια για τη νέα «αρχιτεκτονική» της περιοχής!
Τότε, 100 χρόνια πριν, όταν έμπαιναν τα θεμέλια που ξεθεμελιώνονται στις μέρες μας, η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να διακρίνει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί, με αποτέλεσμα να μην έχουμε εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτό είχε ως «φυσικό» επακόλουθο να ζήσουμε τον Εθνικό Διχασμό, να λειτουργήσουν δύο κυβερνήσεις, των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης και να πάμε χωρίς στρατηγικό σχέδιο στη Μικρά Ασία για να βιώσουμε τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του Ελληνισμού, μια καταστροφή η οποία καθόρισε την εκφυλιστική και αποκαρδιωτική πορεία του Ελληνισμού ολόκληρο τον 20ό αιώνα, που κατέληξε στην τραγωδία την οποία βιώνουμε τα τελευταία 10 χρόνια.
Τότε, η γεωπολιτική μυωπία της άρχουσας τάξης και των λεγόμενων «ελίτ» δεν κατόρθωσε να προστατέψει τον εξωελλαδικό Ελληνισμό, που ήταν και η πραγματική δύναμη της Ελλάδας, και τον άφησε έρμαιο στις ορέξεις των Νεοτούρκων και των κάθε λογής συνεργατών και υποστηρικτών τους. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πολύ πριν αποσταλούν στρατεύματα στη Σμύρνη, το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν απλοί θεατές στο έγκλημα της γενοκτονίας των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Σήμερα η Ελλάδα -που αποτελεί το εθνικό κέντρο και ωσαύτως τον προστάτη και υποστηρικτή του «κολοβωμένου» Ελληνισμού-, και για λόγους εξιλέωσης απέναντι στα θύματα της ελλειμματικής πολιτικής της (και εννοούμε τους Ελληνες της Θράκης, του Πόντου, της Ανατολής και τους απογόνους τους), είναι υποχρεωμένη, αφού πρώτα μελετήσει και διδαχτεί από τα λάθη του 1914-1923, να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις, αν όχι για να κερδίσουμε (που σαφώς υπάρχει τέτοια δυνατότητα), τουλάχιστον για να μη χάσουμε από αυτά που θα ακολουθήσουν τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Πολύ περιληπτικά, ας πούμε αυτά που έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας. Το κεμαλικό κράτος, που στηριζόταν στο δόγμα «ένα κράτος, ένα έθνος, μία γλώσσα, μία θρησκεία», αποτελεί παρελθόν. Το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, προβλέποντας τις εξελίξεις που δυστυχώς δεν κατόρθωσε να προβλέψει η Ελλάδα, έπειτα από έναν σκληρό 30χρονο ένοπλο αγώνα, γκρέμισε το κεμαλικό κράτος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια νέα Τουρκία, στην οποία θα έχουν ισότιμα δικαιώματα Τούρκοι, Κούρδοι, Αλεβίτες, Ελληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι και λοιπές εθνότητες και ομάδες.
Ο Κούρδος Σελαχατίν Ντεμιρτάς, υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας στην Τουρκία, απευθυνόμενος σε εκπροσώπους των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, πριν από λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, δήλωσε τα εξής:
«Θα ήθελα να δηλώσω ότι η Πολιτεία χρωστάει μια συγγνώμη σε αυτούς τους λαούς. Η Πολιτεία οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από τους Αρμένιους, τους Ελληνες και τους Ασσύριους, που έπεσαν θύματα γενοκτονίας. Αν θέλουμε να ζήσουμε μαζί σ' αυτή τη χώρα, θα πρέπει να μπορούμε να λέμε "η χώρα μας, η πατρίδα μας" και όχι "η χώρα μου, η πατρίδα μου"».
Ολοι αυτοί που εναγκαλίζονται τον Νταβούτογλου και τους συν αυτώ, πράττοντας ενίοτε αθλιότητες εις βάρος της πληγωμένης Κύπρου αλλά και των απογόνων των θυμάτων της γενοκτονίας, θα πρέπει να διαβάσουν με προσοχή τις ως άνω δηλώσεις αλλά και όλα όσα συμβαίνουν και εξελίσσονται γύρω από αυτό το θέμα, λαμβάνοντάς τα υπόψη στη χάραξη μιας εντελώς νέας εθνικής στρατηγικής, κάτω από το πρίσμα των γεωπολιτικών εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή.
Για να αποδείξουμε δε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και να δείξουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει, να υπογραμμίσουμε ότι οι απόγονοι της οικογένειας Κασαπιάν (που εμπορεύονταν το μαλλί της αίγας Αγκύρας, απ' όπου το ύφασμα «ανκορά») έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία διεκδίκησης και απόδοσης της περιουσίας των προγόνων τους, από τους οποίους άλλοι εξολοθρεύτηκαν και άλλοι εκτοπίστηκαν, το 1915, όταν το τουρκικό κράτος διέπραξε τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Για όσους ετοιμάζονται να πουν «Ε, και;», τους ενημερώνουμε ότι η περιουσία τους είναι το ίδιο προεδρικό μέγαρο της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Τσάνκαγια, που άρπαξε το 1915 κάποιος Μπουλγκουρτζούζαντε και το «παραχώρησε» το 1919 στον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος το ορέχθηκε σε μια από τις περιηγήσεις του στη λεηλατημένη Αγκυρα.Καιρός να διδαχτούμε από τα παθήματα του παρελθόντος και να ανοίξουμε τα μάτια μας...
Σάββας Καλεντερίδης
δημοκρατία της Κυριακής
Υπάρχουν σημάδια που με το κύλημα του χρόνου αποκτούν αλάνθαστη διάσταση. Όσο αυξάνει η κηδεμονία μιας χώρας τόσο διογκώνεται και η απομείωση της ισχύος των αντιπροσωπευτικών θεσμών που αυτή διαθέτει ως απόρροια της εποπτείας αυτής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαυτόχρονα δε οι ντόπιες ελίτ (οι οποίες και δεν έφεραν διαμορφωμένη Εθνική συνείδηση σε καμιά χρονική περίοδο του Ελληνισμού) χάνουν την αίσθηση του εθνικού χώρου, δεν συνδέονται με την τύχη του εγχώριου γίγνεσθαι και αποκτούν μια υπερεθνική διόπτευση υποτασσόμενες στα κελεύσματα που το μητροπολιτικό κέντρο εκπέμπει προς την περιφέρεια του.
Οι ντοπιες ελίτ δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ορίζονται ως εκείνα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα που θεωρούν επι το πλείστον τις τεκτονικές μεταβολές ως πηγή κινδύνου.
Εύλογος λοιπόν ο φόβος τους οτι σε ένα πολύ ρευστό περιβάλλον εάν δεν παγιωθεί και δεν τροφοδοτηθεί με πολιτικά καύσιμα η εκάστοτε πολιτική της εκπροσώπηση (η οποία και ουσιαστικά νομιμοποιεί τις όποιες διεκδικήσεις τους και περιβάλει με τον δημοκρατικό μανδύα τα προνόμια τους) θα καταρρεύσει συμπαρασύροντας την μαζί της.
Πρόκειται λοιπόν για μια ισορροπία τρόμου της οποία άμεση συνέπεια είναι η εκχώρηση και των τελευταίων ψιχίων εθνικής κυριαρχίας στο όνομα κοντόθωρων λογικών .
Ενα ακόμα χαρακτηριστικό των ελίτ αυτών είναι και η άρνηση της του πολυπολιτισμού ο οποίος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του δημοκρατικού γίγνεσθαι.
Επειδή πολλοί αρέσκονται στην διαστρέβλωση οφείλουμε με τρόπο εμφατικό να καταγράψουμε πως ο πολυπολιτισμός δεν είναι μια έννοια άγνωστη για τον Ελληνισμό, επουδενί επίσης δεν ανάγεται σε έναν ισοπεδωτικό μηχανισμό όπου η κάθε οντότητα απεκδύεται του συνόλου των εθνικών χαρακτηριστικών που διαθέτει στο όνομα του όποιου ορθολογισμού.
Ο Βενιζελισμός ως πολιτικός όρος σήμαινε την δημιουργία ενός πανίσχυρου Εθνικού κράτους, το οποίο θα διέθετα αξιόπιστο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος και θα αποτελούσε την απόλυτη εγγύηση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος .Το δε αυτό Εθνικό κέντρο θα συνένωνε θα οργάνωνε και θα προστάτευε τον Ελληνισμό στα γεωγραφικά εκείνα σημεία εκείνα στα οποία διέθετε προϊστορική παρουσία.Ουσιαστικά δηλαδή Ισχυρό Κράτος-Ισχυρό Εθνος-Εθνική Στρατηγική και Εθνικό Σχέδιο για την υλοποίηση της
Τούτων λεχθέντων προκύπτει πως η οποία πολιτική μεταβολή η οποία θα παραμείνει σε επίπεδο εναλλαγής προσώπων και δεν θα σημάνει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της Ελληνικής Κοινωνίας στα σύγχρονα δεδομένα, θα αποτελεί κενό γραμμα. Ως τέτοιο δε θα παράγει απλά την διαιώνιση της συμμετοχής στο γίγνεσθαι (εντός και εκτός) με όρους υποτέλειας και υποταγής και όχι με όρους ισοτιμίας.
Η Μικρασία και ο Πόντος έπεσαν θύματα των ανωτέρω λογικών.Ο Ελληνισμός της Μέσης Ανατολής και της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης έλαχε να χαρεί την ίδια μοίρα.Ο εκτουρκισμός με τον ψευτομανδυα της Ελληνοτουρκικής φιλίας ενδεδυμένος απόρροια τους, η δε απεμπόληση της κοινής ιστορικής μοίρας των λαών της Ανατολίας νομοτελειακή εξέλιξη.
Λυπηρό μα όσοι παραδίδουν διαπιστευτήρια υποταγής θα καλούνται και θα καλούνται εκ νέου να τα ανανεώνουν , υπογράφοντες συνεχώς δηλώσεις μετάνοιας για το ένοχο παρελθόν τους.Η Μοίρα του Δηλωσία προδιαγεγραμμένη, δεν αποτελεί εχέγγυο για κανέναν στον χρόνο και τον χρόνο μόνη του έξοδος, η τελευταία έξοδος η κάθοδος στον λαό , η ανάκτηση της λαϊκής συναίνεσης και της εθνικής συνοχής με όρους πολιτικού πολιτισμού στην βάση του δημοκρατικού πατριωτισμού.
Μπερδεμένα μας τα γράφει ο Ακρίτας. Πώς γίνεται από τη μία οι ελίτ να μην έχουν διαμορφώσει εθνική συνείδηση και από την άλλη να μην είναι θιασώτες του πολυπολιτισμου; Μάλλον ορθοτερο είναι να υποστηρίζει κανείς πως οι οικονομικές ελίτ είναι εμφανώς κοσμοπολιτικες και υποστηρικτές του πολυπολιτισμου, ο οποίος είναι ένα ουτοπικό σύστημα εμπνευσμένο να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ελίτ αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπωσδήποτε ο πολυπολιτισμος δεν είναι κάτι καινούριο για τον ελληνισμο, ήταν ένα σύστημα που υιοθετήθηκε από τον Μεγα Αλέξανδρο για να ελέγξει την αυτοκρατορία του, ωστόσο είναι ένα σύστημα, το οποίο είναι ασυμβατο με την εθνική ανεξαρτησία τον έναν απαραίτητο πυλώνα της ελευθερίας! Η πολυπολιτισμικοτητα είναι χαρακτηριστικο των αυτοκρατορων και οι αυτοκράτορες έχουν έναν διαχειριστή ξεκάθαρο και οι υπόλοιποι ζουν υποταγμενοι εθνικά στον διαχειριστή ανεξάρτητα από την ανοχή που μπορεί να έχει ο εκάστοτε διαχειριστής. Οι νεοοθωμανοι δεν θα έχουν συνδιαχειριστες στην αυτοκρατορία τους, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, ότι βαθμός επιρροής διαφόρων εθνικών ομάδων ωστόσο θα είναι σημαντικός και από εδώ και μετά χωράει μεγάλη συζήτηση....
Όσον αφορά τον βενιζελισμο, θα διαφωνήσω ως προς το ότι ήταν αυτό που περιγράφει ο Ακρίτας, ο Βενιζέλος είχε σαν όραμα να περικλεισει όλους τους Έλληνες σε ένα κράτος, κάτι που ήταν αντίθετο με τον κρατισμο της εποχής, ο οποίος περιγράφεται από το μικρή πλην τίμια Ελλάς αδιάφορη για τον ελληνισμο εκτός Ελλάδος, άκρατος και καταστροφικος κρατισμος, από την άλλη ο Δραγούμης πίστευε σε ένα ισχυρό κράτος, το οποίο θα ασκούσε επιρροή στα κράτη της περιοχής μέσω των ελληνικών πληθυσμών.
Αυτό που αναφέρει το άρθρο για τις διεκδικήσεις του Αρμενη είναι πάρα πολύ σημαντικό.....
"Spain and Roma or is it Rome or is it al-Qustantiniyya! Only Allahu A3lam"
ΑπάντησηΔιαγραφή(dnm, http://www.danielpipes.org/comments/216192)
Αλέξανδρε θα πρέπει να ξαναδείς τον τρόπο που οι άρχουσες ελίτ του ελλαδικού χώρου τότε, αντιμετώπισαν τις αστικές Ελιτ του Ελληνισμού σε Μικρά Ασία, Πόντο,Μέση Ανατολή και Πρώην Σοβιετική Ενωση καθώς και το σύνολο των Ελλήνων που τις συνέθεταν και συναπάρτιζαν θα καταλάβεις λοιπόν και πως Εθνική Συνείδηση δεν είχαν και πως δεν διέθεταν ίχνος πολυπολιτισμικής συνύπαρξης
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βενιζελισμός ορίζεται σε όλα τα συγγράματα που εχω κατά νού ως τον ανέφερα και έτσι και πραγματώθηκε σε πείσμα των υποτακτικών της τότε εποχής αυτό δεν σημαίνει οτι δεν βαρύνουν υθύνες τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Σε οτι αφορά τις διεκδικήσεις των Αρμενιων έχει καταγραφεί καθαρα στο εδώ Ιστολόγιο.Δεν αναγνωρίζουν τίποτα αναφορικά με την σύγχρονη Τουρκία κυριολεκτικά και μεταφορικά, ποθώ δε και εγω σύντομα να έχουν οι Αρμένιοι κοινά σύνορα με το Βόρειο Κουρδιστάν