31/1/10

Λουκέτο στα Μαριτσά;


Tην «κερκόπορτα» στο Αιγαίο μέσα από άστοχες και περίεργες αποφάσεις επιχειρούν να ανοίξουν «κάποιοι» που μετά την προσωρινή αναστολή του Κέντρου Νεοσύλλεκτων Αφάντου, προτείνουν την κατάργηση του Αεροπορικού Αποσπάσματος Ρόδου, δηλαδή βάζουν «λουκέτο» στο στρατιωτικό αεροδρόμιο των Μαριτσών!

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Δράσης» το θέμα θα συζητηθεί στη σημερινή συνεδρίαση του Α.Σ. (Αεροπορικού Συμβούλιου) στα πλαίσια αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και προσαρμογής της δημοσιονομικής πολιτικής. Το κλείσιμο του στρατιωτικού αεροδρόμιου συνδυάζεται και με την απόφαση της πρώην ηγεσίας του υπουργείου Μεταφορών, περί εκμετάλλευσης των παλαιών αεροδρομίων της χώρας και συνεκμετάλλευση από ιδιώτες. Την αναβάθμιση υφιστάμενων εγκαταστάσεων παλιών αεροδρομίων για την κατασκευή σύγχρονων, καθώς και τη δημιουργία αεραθλητικών είχε ανακοινώσει ο πρώην υπουργός Ευ.Στυλιανίδης, σε περιοχές που διαθέτουν ήδη τις απαιτούμενες προϋποθέσεις (στα Μαριτσά, στην Κομοτηνή, στο Μάλεμε της Κρήτης, στη Σπάρτη).Στους χώρους αυτούς θα κατασκευαστούν σύγχρονα Αεροδρόμια Γενικής Αεροπορίας-Αεραθλητικά Κέντρα, με στόχο την τουριστική και εμπορική τόνωση των περιοχών αυτών, καθώς επίσης και την ανάπτυξη των αεραθλητικών δραστηριοτήτων. Και μόνο η εισήγηση, ενός τέτοιου θέματος, προκαλεί αναστάτωση αφού πέραν της Εθνικής Άμυνας, από το στρατιωτικό αεροδρόμιο των Μαριτσών επιχειρεί το SUPER PUMA που ουσιαστικά εκτελεί το 50% των αεροδιακομιδών από τα Δωδεκάνησα όπως επίσης συμμετέχει στην έρευνα και διάσωση στα νησιά μας.

ΕΣΣΟ έτοιμη για μάχη

Την έντονη δυσφορία των κοινοβουλευτικών και του δημάρχου Αφάντου Σάββα Διακοσταματίου, προκαλεί η απόφαση του υπουργείου Άμυνας να «κλείσει» τα κέντρα νεοσυλλέκτων στο Αιγαίο- μεταξύ αυτών και του Αφάντου- για την ΕΣΣΟ του μηνός Φεβρουαρίου. Η απόφαση του υπουργείου (λένε οι πληροφορίες, που κάνουν λόγο για προσωρινή αναστολή) εντάσσεται στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και της εξυγίανσης των δημοσιονομικών της χώρας. Σφόδρα ενοχλημένος, δηλώνει ο βουλευτής Νίκος Ζωίδης που επικοινώνησε με τον υπουργό Άμυνας κ. Βενιζέλο διαμαρτυρόμενος για την απόφαση αυτή. «Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για νησιωτικότητα και το υπουργείο να λαμβάνει τέτοιες άστοχες αποφάσεις που δημιουργούν κοινωνικά προβλήματα σε μια δύσκολη οικονομική περίοδο για τους συμπατριώτες μας» αναφέρει ο κ. Ζωίδης. Επίσης με επιστολές του αλλά και επίσκεψη στον αρμόδιο υπουργό ο δήμαρχος Αφάντου Σάββας Διακοσταματίου, ζητούσε να παραμείνει το Κέντρο Νεοσυλλέκτων Αφάντου ενεργό, για την εξυπηρέτηση των Δωδεκανησίων ακριτών.

Ο Δήμαρχος Αφάντου

Αναφορικά με τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για το ενδεχόμενο να κλείσει το Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων Αφάντου και σε σχέση με τις ενέργειες του δημάρχου Αφάντου κ. Σάββα Διακοσταματίου γι΄ αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα που δεν αφορά μόνο τον Δήμο Αφάντου αλλά και το σύνολο του δωδεκανησιακού λαού, σας γνωρίζουμε ότι ο Δήμαρχος πέραν των συνεχών παρεμβάσεων του, στους κυβερνητικούς βουλευτές του νομού, και στη στρατιωτική ηγεσία της χώρας, πραγματοποίησε επίσκεψη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (γραφείο Υπουργού) και απέστειλε τις υπ΄ αριθμ. πρωτ. 10144 - 7/12/2009 και 74 - 5/01/2010 επιστολές στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και τον Αναπληρωτή Υπουργό Εθνικής Άμυνας με κοινοποίηση στον Πρωθυπουργό της χώρας, για τις οποίες δεν έχει λάβει μέχρι σήμερα απάντηση από την πολιτική ηγεσία.

Στις παραπάνω επιστολές αναφέρει:

Στην πρώτη επιστολή τονίζονται τα εξής:

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Από τον ημερήσιο τύπο ενημερωθήκαμε για το ενδεχόμενο να κλείσει το Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων στο Δήμο μας και να μεταφερθεί σε άλλη περιοχή της χώρας.

Στο Κέντρο Νεοσύλλεκτων, η ίδρυση του οποίου είχε γίνει δεκτή με ικανοποίηση και ενθουσιασμό, παρουσιάζονται οι νέοι των ακριτικών νησιών του Νομού μας κατά το πρώτο στάδιο της θητείας τους.

Έτσι ανυψώνεται το ηθικό τόσο των στρατεύσιμων όσο και των οικογενειών τους, ενισχύεται το δέσιμο τους με τον Ελληνικό Στρατό αλλά βεβαίως επιτυγχάνεται και οικονομική τους ελάφρυνση, καθώς και τόνωση της τοπικής οικονομίας.

Η πληροφορία για την ενδεχόμενη μεταφορά του κέντρου έχει ήδη προκαλέσει τις σφοδρές αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής μας αλλά και των Δωδεκανησίων εν γένει.

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ, παρακαλούμε όπως επανεξετάσετε το θέμα με τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας και δώσετε τέλος στις φήμες και πληροφορίες που ανησυχούν τον δωδεκανησιακό λαό όσον αφορά την υπόθεση αυτή.

Στη δεύτερη επιστολή αναφέρονται:

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Δυστυχώς παρότι είχαμε λάβει διαβεβαιώσεις ότι το Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων Αφάντου θα συνεχίσει να λειτουργεί για τους λόγους που αναφέρονται στην υπ΄ αριθμ. πρωτ. 10144/7-12-2009 επιστολή που σας είχαμε αποστείλει, πληροφορούμεθα σήμερα ότι το στρατόπεδο δεν θα υποδεχθεί την επόμενη ΕΣΣΟ μηνός Φεβρουαρίου, με ό,τι συνέπειες θα σημάνει αυτό για τη δωδεκανησιακή κοινωνία.

Παρακαλούμε όπως άμεσα επιληφθείτε του θέματος προκειμένου να συνεχιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία του εν λόγω κέντρου, το οποίο ιδρύθηκε για την εξυπηρέτηση των Δωδεκανησίων ακριτών.Τέλος συνεχίζει τις προσπάθειες προκειμένου να παραμείνει ενεργό το κέντρο και καλεί τους όλους τους Δωδεκανήσιους να συνδράμουν την προσπάθεια αυτή.Παρακαλούμε για τη δημοσίευση του παρόντος δελτίου τύπου στις στήλες της έγκριτης εφημερίδας σας για την ενημέρωση των Δωδεκανησίων.

Μετά τιμής
Ο Δήμαρχος Αφάντου
Σάββας Διακοσταματίου

ΤΕΡΗΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ -http://www.idrasis.gr

Κλείνει το στρατιωτικό αεροδρόμιο Μαριτσών της Ρόδου;
Μετά την επιχειρησιακή αχρήστευση των αεροδρομίων Σκύρου και Καστελίου, σειρά φαίνεται να έχει για κλείσιμο και το στρατιωτικό αεροδρόμιο Μαριτσών-Ρόδου, όπως προκύπτει από ερώτηση του βουλευτή Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ Φώτη Κουβέλη προς τους Υπουργούς Εθνικής Άμυνας, Προστασίας του Πολίτη και Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων.

Ο κ. Κουβέλης αναφέρει ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο εκτός από τους εθνικούς - αμυντικούς σκοπούς που εξυπηρετούσε, παρείχε και συγκεκριμένες υπηρεσίες πολιτικής προστασίας όπως: βάση διαχείρισης για τις επιχειρήσεις διάσωσης του SUPER PUMA (που εκτελεί το 50% των αεροδιακομιδών από τα Δωδεκάνησα), βάση των αεροπορικών επιχειρήσεων για την κατάσβεση των πυρκαγιών στα Δωδεκάνησα, και βάση για τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στα νησιά της Δωδεκανήσου.

Ο βουλευτής επίσης μεταφέρει το αίτημα των κατοίκων και των φορέων της περιοχής για συνέχιση της λειτουργίας του αεροδρομίου για την καλύτερη προστασία της περιοχής τους,

Ο κ. Κουβέλης στην ερώτηση του ανακινεί τις διαστάσεις εθνικοί-αμυντικοί σκοποί αλλά και προστασία, η οποία όπως φαίνεται ενέχει και την διάσταση της εθνικής κυριαρχίας. Γιατί όμως αγνοήθηκε η επιχειρησιακή αχρήστευση των αεροδρομίων Σκύρου και Καστελίου; Μήπως θεωρείται ότι δεν συντρέχουν λόγοι διατήρησης των αεροδρομίων ή των στρατιωτικών τους δυνατοτήτων όταν αυτά εξυπηρετούν εθνικούς – αμυντικούς σκοπούς;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ερμηνεύοντας τις επιστολές Παπανδρέου και Ερντογάν

Χουριέτ (27/1/2010).Οι πρόσφατες επιστολές και των δύο Πρωθυπουργών δείχνουν ότι πολλά θέματα θα τεθούν επί τάπητος.

Τα κοινά σημεία

• Και οι δύο Π / Θ επεσήμαναν ότι εμφορούνται από την πολιτική βούληση για την επίλυση των διαφωνιών. Ο Ερντογάν είπε «επιθυμούμε φιλική εταιρική σχέση» και ο Παπανδρέου είπε «Έλληνες και Τούρκοι, στην περίπτωση που συνεργαστούν, θα δημιουργήσουν μια σταθερή δύναμη και θα αποτελέσουν παράδειγμα στον κόσμο».
• Ο Παπανδρέου είπε ότι είναι «σημαντική» η πρόταση Π του / Θ Ερντογάν για τη δημιουργία ενός «Συμβουλίου Συνεργασίας Υψηλού Επιπέδου» για τον καθορισμό χάρτη πορείας, έτσι όπως έκανε η Τουρκία με την Ιταλία και με τη Συρία.
• Στην πρόταση του Ερντογάν για συνομιλίες ο Π Έλληνας / Θ έδωσε θετική απάντηση με την πρόσκληση που έκανε στον Τούρκο ομόλογό του να επισκεφθεί την Αθήνα.
• Και οι δύο Π / Θ συμφωνούν για τη λήψη νέων ΜΟΕ στο Αιγαίο.
• Στις αμοιβαίες επιστολές κίνησαν το ενδιαφέρον οι έπαινοι. Ο Ερντογάν επαίνεσε την ηγεσία Παπανδρέου και επεσήμανε τη συμβολή του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κατά την περίοδο που ήταν ΥΠΕΞ. Ακόμη τόνισε πως επιθυμούν «φιλική συνεργασία». Ο Παπανδρέου τόνισε ότι οι δύο χώρες θα μπορούσαν να ετοιμάσουν ένα λαμπρό μέλλον επεσήμανε και: «Στην περίπτωση που Έλληνες και Τούρκοι συνεργαστούν, μπορεί να μετατραπούν σε μια ισχυρή δύναμη σταθερότητας, η οποία θα αποτελέσει παράδειγμα σε όλο τον κόσμο».
• Και οι δύο Π / Θ είναι αποφασισμένοι για κοινό αγώνα κατά της λαθρομετανάστευσης.
• Η Αθήνα, έστω και υπό όρους, θα ενισχύσει την υποστήριξή της στην Τουρκία για την ένταξή της στην Ε.Ε..
• Οι δύο χώρες θα προβούν σε συνεργασία στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή και στον Καύκασο.

Τμήμα ανοικτό για διάλογο

• Ο Ερντογάν αναφέρθηκε στις διαφωνίες στο Αιγαίο, χωρίς να κάνει απαρίθμηση. Ο Παπανδρέου έκανε λόγο μόνο για χρονοδιάγραμμα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και πρότεινε, σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί αποτέλεσμα, από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Επίσης, πρότεινε να ληφθούν σαν βάση οι αρχές της συμφωνίας του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης, την οποία η Τουρκία δεν έχει υπογράψει. Ο Παπανδρέου και πάλι δεν έκλεισε τελείως την πόρτα στο διάλογο σχετικά με τις άλλες διαφωνίες στο Αιγαίο και έκανε λόγο για την επίλυση όλων των προβλημάτων που είναι ανεπίλυτα.
• Ο Ερντογάν είπε πως οι μειονότητες στην Τουρκία και στην Ελλάδα έχουν ανάγκες και πρότεινε η επίλυση των προβλημάτων να αποτελέσει για εκείνους αποστολή.
• Ο Παπανδρέου τόνισε ότι αποδίδουν μεγάλη σημασία στο να εκπληρώσει η Τουρκία τις υποχρεώσεις της έναντι της Ρωμαίικης μειονότητας και του Πατριαρχείου "Φαναρίου". Όσον αφορά την «τουρκική» μειονότητα της δυτικής Θράκης, είπε πως η επίδειξη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Ελλήνων πολιτών, αδιακρίτως θρησκείας, πολιτισμού και εθνοτικής καταγωγής, είναι ευθύνη του ελληνικού κράτους και του ίδιου προσωπικά.

Διαφορετικά σημεία
• Ενώ ο Ερντογάν δεν διαμαρτυρήθηκε για την Αθήνα, ο Παπανδρέου είπε πως το γεγονός ότι η Τουρκία προβαίνει σε έρευνες στις περιοχές, στις οποίες δεν έχουν καθοριστεί ακόμη όρια στο Αιγαίο, το γεγονός ότι υπάρχει απόφαση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης για casus belli, καθώς και οι χαμηλές πτήσεις πολεμικών αεροσκαφών πάνω από τα νησιά, δεν βοηθούν καθόλου στην ανάπτυξη των σχέσεων.
• Ο Ερντογάν είπε ότι παροτρύνει την «τουρκική» πλευρά για λύση στην Κύπρο και ζήτησε από την Αθήνα να παροτρύνει την ε / κ πλευρά.

http://geopolitics-gr.blogspot.com/2010/01/blog-post_7033.html

ΡΩΣΙΑ Δέσμια των αυτονομιστών


Το Κρεμλίνο δεν κρύβει ότι ανησυχεί σφοδρά για την προβληματική κατάσταση του ρωσικού Βορείου Καυκάσου, του “μαλακού υπογάστριου” της Ρωσίας και μία από τις πιο καθυστερημένες οικονομικά περιφέρειές της, που παραμένει βυθισμένη στη διαφθορά, το έγκλημα και τη βία.

ΜΟΣΧΑ
Του Γιώργου Σινανίδη

“Η τρομοκρατία συνεχίζει να είναι η πιο σοβαρή απειλή για την κοινωνία μας”, παραδέχθηκε ο πρόεδρος Μεντβέντεφ μιλώντας προχθές σε σύσκεψη επιτελών της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB). Η ρωσική ηγεσία, όπως και η κοινή γνώμη της χώρας, παρακολουθούν τις πολυάριθμες και σχεδόν καθημερινές επιθέσεις να επεκτείνονται πλέον πολύ πέραν της Τσετσενίας και να αγκαλιάζουν άλλοτε φιλήσυχες περιοχές, όπως τις γειτονικές της ισλαμικές δημοκρατίες Ιγκουσετία και Νταγκεστάν. Την ίδια στιγμή οι ισλαμιστές οπλαρχηγοί, που μοιάζουν να αναγεννώνται από την τέφρα των συντρόφων τους, συνεχίζουν να διακηρύττουν τη δημιουργία του “Χαλιφάτου του Καυκάσου”, με ολοφάνερες τις διασυνδέσεις τους με ξένους χρηματοδότες και με παρακλάδια της διεθνούς τρομοκρατίας. Σύμφωνα με τους υπεραισιόδοξους τοπικούς ηγέτες, όπως ο τσετσένος πρόεδρος Καντίροφ, “οι παραπλανημένοι αντάρτες δεν είναι περισσότεροι από εκατό”. Όμως ο υποστηρικτής τους Βαχά Ουμάροφ δήλωσε πρόσφατα στο Reuters από την Κωνσταντινούπολη, όπου διαμένει, ότι υπό τις διαταγές του αδερφού του και “ηγέτη των μουτζαχεντίν”, Ντόκου Ουμάροφ, βρίσκονται 3.000-5.000 εξοπλισμένοι και αποφασισμένοι άνδρες.

“Φιλελευθερισμός” και πάταξη των συμμοριτών
Ξεχνώντας τα πειράματα με τον “φιλελευθερισμό”, με τον οποίο ερωτοτροπεί επί Μεντβέντεφ το Κρεμλίνο όταν πρόκειται για την υπόλοιπη χώρα, ο ρώσος ηγέτης ζήτησε από τη “σιδηρά χείρα” του κράτους να παταχθούν όλα τα φαινόμενα αμφισβήτησης της ρωσικής κυριαρχίας στην περιοχή και προπαντός η δράση του ολιγάριθμου αλλά επίμονου αντάρτικου, που επιτίθεται συστηματικά εναντίον κρατικών οργάνων και υπηρεσιών ασφαλείας. “Να εξουδετερώνετε μεθοδικά και σε κάθε βήμα το συμμορίτικο παρακράτος, τους ιδεολόγους και τους εκτελεστές των τρομοκρατικών επιθέσεων”, είπε στους επιτελείς ασφαλείας ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, χωρίς να ξεχάσει και τη δράση “ξένων μυστικών υπηρεσιών”, που υπονομεύουν “το αδιαπέραστο των κρατικών συνόρων μας” και “εποφθαλμιούν εν γένει τις βιομηχανικές μας ανακαλύψεις και τις εγγυήσεις της οικονομικής μας ασφάλειας”.

Αρκετοί σχολιαστές και η φιλελεύθερη ρωσική αντιπολίτευση εξέφρασαν απογοήτευση γιατί η ρητορική Μεντβέντεφ “μοιάζει τόσο πολύ με την πολιτική Πούτιν στην περιοχή”, που έδωσε προβάδισμα στις μυστικές υπηρεσίες, ειδικά μετά τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα, τα οποία σημάδεψαν τη ρωσική κοινή γνώμη, όπως η πολυαίμακτη κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν. Αλλά και γιατί το Κρεμλίνο συνεχίζει να στηρίζει ηγέτες όπως τον πρόεδρο της Τσετσενίας Αχμάντ Καντίροφ, ο οποίος αρέσκεται να δηλώνει ότι δεν έχει πειράξει στη ζωή του “ούτε κατσαρίδα”, αλλά η προεδρία του βρίθει από σκληρή έως αυταρχική αντιμετώπιση των διαφωνούντων και συνέπεσε με δεκάδες απαγωγές και ανεξιχνίαστες δολοφονίες συμπαθούντων προς τους αυτονομιστές.

Δημιουργία έργων και θέσεων εργασίας
Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. “Στον Καύκασο για τη Ρωσία δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική εκτός από τον συνδυασμό στρατιωτικής επιβολής, τάξης και σιδηράς πειθαρχίας, που σέβονται οι λαοί της περιοχής, με ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης και αντιμετώπισης της χρονίζουσας ανεργίας, ειδικά για τους νέους”, εκτιμά ο αναλυτής Βιτάλι Τρετιακόφ, και το Κρεμλίνο μοιάζει να προσπαθεί να ακούσει τις συμβουλές του. Ο Μεντβέντεφ ζήτησε να ελεγχθεί η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, που προορίζεται για την ανοικοδόμηση της Τσετσενίας και για τη δημιουργία έργων και θέσεων εργασίας στην ευρύτερη περιοχή, όμως η αποστολή αυτή δείχνει προς το παρόν ανυπέρβλητη ακόμη και για τα μέσα και τα σχετικώς καλοπληρωμένα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών του κέντρου.

Η ρωσική ηγεσία επενδύει τις τελευταίες ελπίδες της στη διοικητική αναμόρφωση της ευρύτερης περιοχής και στη δημιουργία της νέας ομοσπονδιακής περιφέρειας του Βορείου Καυκάσου, επικεφαλής της οποίας διορίστηκε από τον πρόεδρο Μεντβέντεφ ο Αλεξάντρ Χλαπόνιν, δοκιμασμένος κυβερνήτης της περιφέρειας του Κρασναγιάρσκ στη Σιβηρία. Ο Χλαπόνιν τέθηκε απευθείας υπό την επίβλεψη του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν και αναβαθμίστηκε σε αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης, σημάδι της αποφασιστικότητας που θέλει να δείξει το Κρεμλίνο στο “ξερίζωμα” των αιτίων που γεννούν το τρομοκρατικό φαινόμενο στον Καύκασο. “Χρειαζόμαστε πιο πολύ τις οικονομικές μεθόδους κι έναν κυβερνήτη-μάνατζερ, όχι τους στρατηγούς-κυβερνήτες της τσαρικής εποχής, για να πολεμήσουμε τη ριζωμένη τάση για τη διαφθορά και τις συμμορίες” είπε ο Μεντβέντεφ επιλέγοντας τον Χλαπόνιν, πάνω στον οποίον πέφτει το βάρος να λύσει εθνοτικά και οικονομικά προβλήματα και μίση που συσσωρεύονται επί δεκαετίες, αν όχι επί αιώνες.

Το ενδιαφέρον της Τουρκίας και της Γεωργίας
Στο παιχνίδι της κυριαρχίας στον Καύκασο παραμένει υψηλό το ενδιαφέρον και της Τουρκίας, η οποία χαμήλωσε τα τελευταία χρόνια τους τόνους και την εμπλοκή της στις ισλαμιστικές οργανώσεις της περιοχής, επαναφέρει όμως με κάθε ευκαιρία τη διατύπωση των συμφερόντων της. “Είναι ένα από τα θέματα που συζητούν Μόσχα και Άγκυρα, χωρίς να λείπουν οι τριβές”, εκτιμούν καλά πληροφορημένες πηγές, που θυμίζουν ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες επανειλημμένως έχουν υποδείξει ή συλλάβει τούρκους πολίτες με ενεργό συμμετοχή στο ένοπλο αυτονομιστικό αντάρτικο στην Τσετσενία.
Παρών στην υπόθεση του Καυκάσου φιλοδοξεί να είναι και ο γεωργιανός πρόεδρος Σαακασβίλι, τελευταίο δημιούργημα του οποίου είναι και το παγκαυκασιανό τηλεοπτικό δίκτυο “Πέρβι Καφκάσκι”, που άρχισε να εκπέμπει δορυφορικά με έδρα την Τιφλίδα και φημολογούμενους πάτρωνες πολύ δυτικότερα. Στις 28 Ιανουαρίου η γαλλική ιδιοκτησία του δορυφόρου Eutelsat διέκοψε τη δοκιμαστική μετάδοση του δικτύου λόγω “λήξης της συμφωνίας”, αν και οι δημιουργοί του βλέπουν “πιέσεις της Ρωσίας προς τη Γαλλία” για να διακοπεί η εκπομπή τού κατά βάση αντιρωσικού προγράμματος.

Σε “αντίποινα” προς την Τιφλίδα το Κρεμλίνο ζήτησε από τις υπηρεσίες του να ισχυροποιηθεί “η οριοθέτηση των συνόρων Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας”, των δύο πρώην γεωργιανών δημοκρατιών, που αποσχίστηκαν οριστικά μετά την επίθεση των δυνάμεων του Σαακασβίλι εναντίον τους τον Αύγουστο του 2008 και πατρονάρονται από τη Μόσχα ως ανεξάρτητα κράτη. Φύσει και θέσει ο Καύκασος ήταν και παραμένει ανήσυχος και στρατηγικός...

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-makthes.gr

Λύση χρονικής πίεσης ή διαχρονική λύση;


Σε βαλκανικό επίπεδο, η δεκαετία του 2010 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η “δεκαετία” των Δυτικών Βαλκανίων. Κατά τα επόμενα χρόνια όλα αυτά τα κράτη της περιοχής θα έχουν ουσιαστικά ενσωματωθεί στις δομές του ΝΑΤΟ και μερικά από αυτά στην Ε.Ε. Και μοιραία θα επέλθουν δραματικές ανακατατάξεις, εδαφικές, διασυνοριακές, διεθνοτικές.

Είναι άραγε η Ελλάδα έτοιμη προβλέποντάς τες να τις αντιμετωπίσει ή θα κάθεται ουραγός να τις παρακολουθεί χωρίς να μπορεί να έχει ουσιαστικό ρόλο σε αυτές, ασχολούμενη με την αυτοαναιρετική της ένδοια, λόγω οικονομικών προβλημάτων (κάνοντας ακόμη και σπασμωδικές κινήσεις αντιμετώπισης της οικονομικής της κρίσης, όπως την περικοπή των παρελάσεων - ασκήσεων - οπλικών συστημάτων, το οποίο αποτελεί και πάγιο αίτημα κάποιων, ανάξιων σχολιασμού, εκτός και αν αυτό είναι τμήμα κάποιου ευρύτερου σχεδιασμού πλήρους απαξίωσης του στρατού με σοβαρές συνέπειες ακόμη και στην άμυνα της χώρας) την ολόπλευρη αυτοκαστροφική ενδο-εθνοτική μηδενιστική της τάση;

Σε μερικές δεκαετίες στη γειτονική χώρα των Σκοπίων η πλειοψηφία του πληθυσμού γεωμετρικά θα είναι αλβανική. Έχουμε αναφερθεί στην πραγματική εθνική σύνθεση του κράτους αυτού, που φυσικά δεν ανταποκρίνεται στις επίσημες στατιστικές. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 οι Αλβανοί αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού, ενώ στις εκλογές του 2008 τα αλβανικά κόμματα συγκέντρωσαν λίγο περισσότερο από το 30% των ψήφων. Με δεδομένη την υψηλότερη γεννητικότητα του αλβανικού στοιχείου αλλά και το υψηλότερο ποσοστό Αλβανών στις νέες ηλικίες (κάτω των 18 ετών), το πραγματικό ποσοστό των Αλβανών είναι σαφώς υψηλότερο του 30% (προσωπικά πιστεύω ότι φτάνει και το 40%) και αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς. Όπως και για τις άλλες εθνότητες, οι ανεξάρτητες πηγές δίνουν πολύ διαφορετικούς αριθμούς από εκείνους που δίνουν οι επίσημες στατιστικές. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Ρομ (Αθίγγανους), που υπολογίζονται σε 260 χιλιάδες (12% του πληθυσμού), σε αντίθεση με το 2%-3% των επίσημων αναφορών. Όπως και η πραγματική μακεδονική μειονότητα (οι Έλληνες της γειτονικής χώρας) που ξεπερνά τις 250.000, ενώ στις επίσημες αναφορές ή δεν αναφέρονται καθόλου ή αναφέρονται ως διάφοροι, με ποσοστό 2% - 2,5%, για την οποία η επίσημη Αθήνα αδιαφορεί, αφήνοντας το πεδίο διεκδίκησης στους γείτονες, που θέτουν σε κάθε ευκαιρία θέμα μειονότητας των δήθεν “αιγιατών φυγάδων” - “παιδιών φυγάδων της Αιγιακής Μακεδονίας, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα”, με όλους αυτούς τους αστήρικτους - ανιστόρητους γελοίους ισχυρισμούς, που όπως έχουμε τονίσει είναι πρόσωπα - παραλλαγές του βουλγαρικού διεκδικητισμού, αποτέλεσε εθνική ταπείνωση απροσμέτρητης συνέπειας η παρουσία του βούλγαρου πρωθυπουργού Bojko Borisov ελέω ελλήνων υπευθύνων - αρμοδίων, όσο ψηλά και αν στέκονται, στον Προμαχώνα για τη διάνοιξη των μπλόκων των αγροτών). Το γειτονικό κράτος δεν προέκυψε από κάποια ιστορική πραγματικότητα ή αναγκαιότητα, εκτός -βέβαια- από τους σερβικούς σχεδιασμούς του μεσοπολέμου, πλήρους αποβουλγαροποίησης της περιοχής, που φυσικά δεν πέτυχε, γιατί όπως είπαμε και παραπάνω το “κράτος” αυτό είναι από τα σπλάχνα του βουλγαρισμού, αλλά πολιτικά, από την ανάγκη συσπείρωσης και εξουσιών μιας ελίτ του τιτοϊκού καθεστώτος. Η ανάγκη για μια εθνική ταυτότητα και μια εθνολογική οντότητα δεν προκύπτει από τους πραγματικούς εθνολογικούς συσχετισμούς μέσα στο κράτος αυτό.

Η παραπάνω ελίτ φιλοδοξούσε να μετατρέψει σε κυρίαρχη εθνοτική πολιτισμική και γλωσσική εθνότητα μια εφήμερη - πλαστή πλειοψηφία, που σύντομα νομοτελειακά θα καταστεί μειοψηφία. Σε ένα μελλοντικό κράτος των Σκοπίων, με αλβανική πλειοψηφία, θα ενταθεί η διαδικασία συγχρωτισμού με την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο, θα αναζητηθεί ένας συνολικότερος επαναπροσδιορισμός της θέσης του στα σύγχρονα Βαλκάνια. Εάν σχηματικά τα σημερινά Σκόπια θα κοιτάξουν προς νότο, τα αυριανά Σκόπια κοιτάξουν προς βορρά και προς δυσμάς (ήδη κοιτάζουν προς ανατολάς). Το πραγματικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης μεταξύ της Ελλάδας και της γειτονικής χώρας είναι ο χρόνος. Το εάν και το πόσο θα συμβιβαστούν οι δύο πλευρές και το εάν θα αποδεχθούν μια “λύση” δεν είναι το κυρίαρχο. Για τη γειτονική χώρα το απολύτως ζητούμενο δεν είναι η διεθνής διάσταση του ζητήματος, αλλά το εσωτερικό μέτωπο. Είναι γεγονός δυστυχώς ότι το γειτονικό κράτος αναγνωρίζεται επισήμως από μια μεγάλη μερίδα κρατών διεθνώς ως “Μακεδονία”. Το πραγματικό πρόβλημα για τα Σκόπια είναι η “ιστορική συνέχεια”, που εκφράζεται μέσα από την κατοχύρωση της “μακεδονικής εθνικής ταυτότητας”.

Πολιτισμική κληρονομιά

Παρόλη την άριστα στημένη διεθνώς προπαγάνδα των Σλάβων της γειτονικής χώρας, κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι το κράτος αυτό αποτελεί επίγονο και κληρονόμο του Μ. Αλεξάνδρου. Ακόμη και αν γινόταν πιστευτό, θα ήταν εντελώς παράλογο να συμπυκνώσουν σε ένα “σλαβικό ψευτομόρφωμα της Σόφιας (όπως πραγματικά είναι), την οικουμενικότητα των πολιτισμικών αξιών και την απίστευτη συνεισφορά του Μ. Αλεξάνδρου και της ελληνιστικής περιόδου στον πολιτισμό. Εάν υπάρχει κάτι για το οποίο η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένη είναι ότι προσέδωσε με τον καλύτερο τρόπο αίγλη στην πολιτισμική της κληρονομιά και επιδίωξε να τη μετατρέψει σε τμήμα της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Κάτι αντίστοιχο τα Σκόπια δεν μπορούν να προσφέρουν. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των Σκοπίων, σχετικά με την ελληνική πολιτική απέναντί τους, είναι ότι με το μπλοκάρισμα της διαδικασίας ένταξής τους στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. η Ελλάδα επιχειρεί να τα “στραγγαλίσει” και τελικά να τα οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, για να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, η ελληνική πολιτική βλάπτει ελάχιστα έως καθόλου τα συμφέροντα του διεθνούς παράγοντα. Η στάση της Ελλάδας χαρακτηρίζεται περισσότερο ως “αναχρονισμός” ή “ξεροκεφαλιά” και η κατανοήσιμη, αλλά είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε πώς θα αντιδράσουν αυτά τα κράτη εάν θίγονταν τα δικά τους συμφέροντα ή τους κλέβονταν η μισή εθνική τους ιστορία. Το βέτο για την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ έχει συμβολική σημασία και φυσικά δεν υπονομεύει τα συμφέροντα των Σκοπίων ούτε αυτά των ΗΠΑ. Τα Σκόπια (όπως άλλωστε και το Κοσσυφοπέδιο και η Βοσνία) πρακτικά είναι έδαφος υπό απόλυτη κηδεμόνευση από το ΝΑΤΟ, απολαμβάνουν την ιδιότυπη μορφή ασφάλειας, που προβλέπει η αμερικανικών προδιαγραφών νέα αρχιτεκτονική των Βαλκανίων, ενώ ο φιλοαμερικανισμός τους υπερβαίνει και αυτόν των πιστότερων συμμάχων των ΗΠΑ μέσα στο ΝΑΤΟ. Η γειτονική χώρα συμμετέχει ενεργά στις διάφορες ειρηνευτικές αποστολές της Συμμαχίας ταυτιζόμενη με απόλυτη ακρίβεια, μέχρι παρεξηγήσεως, με τις επιλογές των ΗΠΑ, και δέχεται στο έδαφός της ξένα στρατεύματα. Δεν γνωρίζουμε τι περισσότερα θα προσέφερε στην αμερικανοσκοπιανή συμμαχία η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ.

Περί ταυτότητας
Ελάχιστα βλαπτική για τα συμφέροντα της γειτονικής χώρας είναι και η ελληνική άρνηση για την ένταξή της στην Ε.Ε. Ακόμη κι αν το γειτονικό κράτος θα αποκτούσε το καθεστώς της υπό ένταξη χώρας, οι διαδικασίες θα διαρκούσαν αρκετά χρόνια. Τα Σκόπια αξιοποιούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που τους δίνει το σημερινό καθεστώς (φθηνό εργατικό δυναμικό, τριτοκοσμική επενδυτική νομική κατοχύρωση κτλ.), τα οποία τους επιτρέπουν να προσελκύουν ξένες επενδύσεις, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται από την Ελλάδα. Εάν τα Σκόπια ενταχθούν στην Ε.Ε., η αναγκαία εναρμόνιση με το κοινοτικό δίκαιο θα τους αποστερήσει σε μεγάλο βαθμό αυτά τα “πλεονεκτήματα” και σταδιακά θα τα μετατρέψει σε “μη ελκυστική” χώρα, που δύσκολα θα προσελκύει ξένες παραγωγικές επενδύσεις.

Η πραγματική προσδοκία της γειτονικής χώρας είναι ότι η Ελλάδα θα εξαναγκαστεί σε “άτακτη υποχώρηση” υπό το καθεστώς των διεθνών πιέσεων και θα δειχθεί μια συμφωνία, η οποία θα περιέχει τον όρο “Μακεδονία” με γεωγραφικό προσδιορισμό για τις διμερείς σχέσεις και την ελεύθερη χρήση του όρου “Μακεδονία” στις σχέσεις των Σκοπίων με τρίτες χώρες και διεθνείς οργανισμούς. Ούτε αυτό είναι αρκετό για το γειτονικό κράτος. Η απαίτηση είναι να αποδεχθεί η Ελλάδα τη “μακεδονική εθνική ταυτότητα” και “συνέχεια”, δηλαδή να εκχωρήσει σε ένα άλλο κράτος, ένα μέρος της δικής της ιστορικής κληρονομιάς, προκειμένου αυτό το κράτος να έχει τη μοναδική και αποκλειστική χρήση της, δηλαδή να αποδεχθεί τη μεγαλύτερη ιστορική απάτη όλων των εποχών. Είναι κωμικοτραγικό αλλά και ταυτόχρονα… αποκαλυπτικό το γεγονός ότι το γειτονικό κράτος ζητά τη… συνδρομή της Ελλάδας, για να κατασκευάσει τη δική της ιστορία! Ούτως ή άλλως τα Σκόπια προχωρούν σε θρασύτατες μετονομασίες αεροδρομίων, δρόμων, στήνουν χολιγουντιανά σκηνικά με υπερμεγέθη αγάλματα. Όμως η ιστορία και η πολιτισμική κληρονομιά δεν είναι θέμα διαπραγμάτευσης ούτε εκχωρούνται με πληρεξούσια. Υπάρχουν και αποτελούν τμήμα της παγκόσμιας ιστορικής μνήμης και η μνήμη αυτή δεν μπορεί να εξαλειφθεί με συμφωνίες. Η μακεδονική κληρονομιά - ιστορία - εθνογραφία είναι η ίδια η Ελλάδα και αυτό δεν αλλάζει. Και προπαντός ένα πρέπει να είναι γνωστό, η ιστορία δεν βιάζεται. Δεν παραχαράσσεται γιατί αργά ή γρήγορα τα αποτελέσματα θα είναι αναπόφευκτα τραγικά αλλά δίκαια.

Γράφει ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος*
*Ο Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος είναι καθ. ιστορικού - συγγραφέα - δημοσιογράφου S.B.S. Αυστραλίας
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-makthes.gr

Σύλληψη Αμερικανών για παράνομες υιοθεσίες στην Αϊτή


Οι συλληφθέντες, μέλη ΜΚΟ, κάνουν λόγο περί «παρεξήγησης».

Η αστυνομία στην Αϊτή συνέλαβε 10 υπηκόους των ΗΠΑ, 5 άνδρες και 5 γυναίκες, και δύο Αϊτινούς χθες, Σάββατο, διότι επιχείρησαν να βγάλουν 31 παιδιά από τη χώρα, δήλωσαν αξιωματούχοι.
Αστυνομικοί έθεσαν υπό κράτηση την ομάδα της οποίας ηγείτο μια γυναίκα, η Σίλσμπι Λόρα Λαβόν, στην μεθοριακή ζώνη στο Μαλπάσο, κοντά στην Δομινικανή Δημοκρατία, ανέφερε το υπουργείο Διασποράς.
«Η ιδέα ήταν να πάμε τα παιδιά κάπου όπου θα είχαν φροντίδα, τρόφιμα και ρουχισμό», είπε η Λαβόν σε δικαστή στο αρχηγείο της αστυνομίας, που χρησιμοποιείται, μετά το σεισμό, και ως προσωρινή έδρα της κυβέρνησης.
Η Λαβόν είπε ότι αγόρασε πρόσφατα μια έκταση σε παράκτια πόλη της Δομινικανής Δημοκρατίας, όπου σχεδίαζε να κτίσει ορφανοτροφείο για τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους στο σεισμό της 12ης Ιανουαρίου.
Η γυναίκα υποστήριξε ότι επρόκειτο να στεγάσει τα παιδιά σε ένα ξενοδοχείο στη βόρεια ακτή, κοντά στο Καμπαρέτε, ενόσω θα ανεγειρόταν το ορφανοτροφείο.
Ο υπουργός Διασποράς Εντουίν Παρεζόν δήλωσε ότι μόνο το υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων έχει την εξουσία να επιτρέπει την έξοδο ανηλίκων από τη χώρα. «Πέρα από τις όποιες επιφυλάξεις υπάρχουν σχετικά με τις προθέσεις των υπόπτων, έχουμε να κάνουμε με μια παραβίαση του νόμου της Αϊτής», σημείωσε.
Τα 33 παιδιά μεταφέρθηκαν σε κυβερνητικό ορφανοτροφείο στο Κρουά ντε Μπουκέ, λίγο έξω από το Πορτ-ο-Πρενς. Αξιωματούχοι του προξενείου των ΗΠΑ επισκέφθηκαν τους κρατούμενους.
Μετά το σεισμό, που άφησε αδιευκρίνιστο αριθμό παιδιών ορφανά, ο πρωθυπουργός Ζαν Μαξ Μπελρίβ και η UNICEF έχουν καταγγείλει την παράνομη μεταφορά ανηλίκων έξω από τη χώρα. Αξιωματούχοι της UNICEF στο Πορτ-ο-Πρενς και στην Δομινικανή Δημοκρατία ανακοίνωσαν την περασμένη εβδομάδα ότι θα εντείνουν τις προσπάθειές τους να εμποδίσουν το λαθρεμπόριο παιδιών, αυξάνοντας το επίπεδο της επαγρύπνησης στα έγγεια σύνορα αλλά και στο αεροδρόμιο.
Ο υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων Ιβ Κρισταλέν είπε ότι στην υπόθεση φέρονται να ενέχονται και δυο πάστορες, ένας στην Αϊτή και ένας στην Ατλάντα, στην Τζόρτζια των ΗΠΑ. «Πρόκειται για απαγωγή, όχι για υιοθεσία», τόνισε. Τα παιδιά ήταν από 2 μηνών έως 12 ετών και προέρχονταν από διάφορες περιοχές της χώρας. «Αυτό που είναι σημαντικό για εμάς στην Αϊτή είναι ότι ένα παιδί χρειάζεται να έχει εκδοθεί άδεια από το υπουργείο μας για να βγει από τη χώρα», είπε.
Σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC, μέλος της οικογένειας ενός από τους συλληφθέντες είπε πως πιστεύει ότι πρόκειται για παρεξήγηση σχετικά με τα απαραίτητα έγγραφα. Ο Κρισταλέν είπε ότι οι συλληφθέντες ανήκουν στην ΜΚΟ New Life Children's Refuge, μια φιλανθρωπική οργάνωση που έχει έδρα το Άινταχο. Η οργάνωση είχε ζητήσει online δωρεές για να μεταφέρει 100 παιδιά από την Αϊτή στην Δομινικανή Δημοκρατία και εθελοντές για να προσέχουν τα παιδιά.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ- ΜΠΕ

Ίμια, μια μαύρη επέτειος για τη χώρα

Χάρτης που δείχνει ότι τα Ίμια είναι ελληνικότατα. Σήμερα η χώρα, μετά τον τραγικό χειρισμό της κρίσης από τον κ. Σημίτη, δεν ασκεί πλήρη κυριαρχία σε ένα μέρος της επικρατειάς της. Ως ανταμοιβή, η ελληνική πολιτεία δίνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για το Ίδρυμα του κ. Σημίτη, ενός πρώην πρωθυπουργού που παρέδωσε την πατρίδα μικρότερη απότι την παρέλαβε.

Από το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη "Παράδοση Οτζαλάν - Η ώρα της αλήθειας", το κεφάλαιο "Τα Ίμια και ο Οτζαλάν":

"Απ' ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, όταν άρχισε να ανεβαίνει η ένταση στα Ίμια, οι Τούρκοι στρατηγοί είχαν συσκεφθεί στο τουρκικό επιτελείο και είχαν προβεί στην εκτίμηση ότι υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο, οι ίδιοι ήσαν εντελώς ανέτοιμοι να χειριστούν στρατιωτικά μια κρίση και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν ήταν σε θέση να διεξάγουν έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο. Θα ήταν ολοκληρωτική καταστροφή γι' αυτούς. Από την άλλη πλευρά, αν ήθελαν να θέσουν θέμα αμφισβητούμενων νησιών, είχαν μια σειρά από άλλα νησιά να το κάνουν. Τα Ίμια ήσαν τα πλέον ακατάλληλα, αφού η Τουρκία τα είχε παραχωρήσει με συμφωνία στην Ιταλία και αυτή με τη σειρά της, τα παραχώρησε πάλι με συμφωνία στην Ελλάδα. Αυτός είναι και ο λόγος που λίγες μέρες μετά ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Ισμαήλ Χακκί Καράνταϊ, αναφερόμενος στην κρίση των Ιμίων, δήλωνε: "Ήταν ένα στρατηγικό λάθος".
Ο Σημίτης, πρωθυπουργός δύο ημερών, χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης, δεν κατάφερε να χειριστεί αποτελεσματικά την κρίση και στην ουσία κρεμόταν από τις διαθέσεις των Αμερικανών. Από τη μια μεριά η Τουρκία, η οποία παρόλο που ήταν σε μειονεκτική θέση από πλευράς συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή, έθετε προκλητικά τελεσίγραφα προς την Ελλάδα με την απειλή βίας, και από την άλλη ένας άπειρος πρωθυπουργός, που δεν είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Ας δούμε όμως την κατάσταση.
Στα Ίμια ήμασταν σαφώς σε πλεονεκτική θέση, αφού, αφ' ενός μεν είχαμε με το μέρος μας το διεθνές δίκαιο και αφ' ετέρου ο συσχετισμός των ναυτικών δυνάμεων που είχαν καταπλεύσει στην περιοχή ήταν υπέρ ημών. Στην περιοχή, αλλά και σε ολόκληρο το Αιγαίο ο ελληνικός στόλος κυριαρχούσε. Στον Έβρο ήμασταν απολύτως ασφαλείς και σε σαφώς πλεονεκτική θέση, αφού γνωρίζαμε ότι οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να κινήσουν ούτε ένα άρμα, λόγω των παρατεταμένων βροχοπτώσεων, που είχαν καταστήσει όλα τα δρομολόγια των αρμάτων αδιάβατα. Την ίδια στιγμή όλες οι μονάδες του ελληνικού Δ΄ Σώματος Στρατού είχαν κινητοποιηθεί άμεσα και βρίσκονταν έγκαιρα στις θέσεις που προβλέπουν τα σχέδια, σε ποσοστό 100%.Σε επίπεδο προετοιμασίας και κινητοποίησης κρατικών μηχανισμών, ήμασταν μερικές μέρες μπροστά από τους Τούρκους, λόγω της διακλαδικής άσκησης "Αλέξανδρος - 99", που ήταν σε εξέλιξη. Από την άλλη πλευρά, τα δύο από τα τέσσερα αρματαγωγά των Τούρκων ήσαν εκτός ενεργείας για διάφορους λόγους, άρα οι Τούρκοι δε μπορούσαν να πραγματοποιήσουν αμφίβια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας. Δεν μπορούσαν να κάνουν πόλεμο δηλαδή.
Και ενώ η Ελλάδα είχε το πλεονέκτημα σε επίπεδο στρατιωτικής δύναμης, δεχόταν από την Τουρκία προκλητικά τελεσίγραφα με την απειλή χρήσης βίας. Και αντί να διαπραγματευτεί πολιτικά την υπεροχή που είχε σε στρατιωτικό επίπεδο, τελικά, υποχώρησε. Τι να πεις! Κανείς δε θέλει πόλεμο, αλλά και κανείς δεν μπορεί να ακυρώνει την υπόσταση και τις βασικές αρχές λειτουργίας ενός κράτους. Και όταν ένα άλλο κράτος προσπαθεί να σου αποσπάσει πολιτικά οφέλη με απειλή χρήσης βίας, δεν υποχωρείς άτακτα, τη στιγμή μάλιστα που έχεις και το πλεονέκτημα στον τομέα αυτό.
Ανεξάρτητα με το ποιος και γιατί προκάλεσε την κρίση, τα Ίμια ήταν μια ευκαιρία να πάρουν οι Τούρκοι ένα ιστορικό μάθημα και να συμμορφωθούν με αυτά που επιβάλλει η διεθνής νομιμότητα και ο πολιτισμένος κόσμος. Και δεν υπονοώ φυσικά τον πόλεμο, αλλά τη σωστή διαχείριση της κρίσης, που θα ξεγύμνωνε τις αδυναμίες της Άγκυρας, που ήταν πολλές. Όλα αυτά όμως δεν μπορούσε να τα δει και να τα αξιολογήσει η νεοσύστατη κυβέρνηση και ο άπειρος, χωρίς ψήφο εμπιστοσύνης, πρωθυπουργός. Δεν μπόρεσε να δει την Ελλάδα και την ιστορία της και εξέλαβε τα γεγονότα ως μια συνωμοσία εναντίον του. Είδε το δένδρο και δεν είδε το δάσος."


Το βιβλίο "Παράδοση Οτσαλάν: Η ώρα της αλήθειας" είναι των εκδόσεων ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Φιλελλήνων 14, 210 3316036, info@infognomon.gr.


«Υπάρχει έδαφος διεκδίκησης όλων των ε/κ περιουσιών στα κατεχόμενα»

Ο έγκριτος νομικός Χρίστος Κληρίδης μιλά στη «Σημερινή» για το κρίσιμο θέμα των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην κατεχόμενη Κύπρο, υπό το φως της τελευταίας απόφασης του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ), όπως την αναγνώρισε πλήρως το βρετανικό Εφετείο.

Ο Χρίστος Κληρίδης τονίζει πως η απόφαση του ΔΕΚ και η πρόσφατη απόφαση του βρετανικού Εφετείου, δείχνει ότι υπάρχει έδαφος διεκδίκησης όλων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα. «Αυτό που πρέπει να γίνει», υπογραμμίζει, «είναι να αποκολληθεί η ελληνική κυπριακή πλευρά από τη λογική της συνθηκολόγησης με την κατέχουσα δύναμη επί θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος, όπως είναι το περιουσιακό». Ταυτοχρόνως, ο Χρίστος Κληρίδης επισημαίνει ότι το Κυπριακό, από θέμα παράνομης εισβολής, κατοχής και συνεχιζόμενης έκδηλης παρανομίας και αποσχιστικής ενέργειας, κατέστη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και του Συμβουλίου της Ευρώπης και των οργάνων του, σαν πρόβλημα επίλυσης περιουσιακών διαφορών μέσα από αποζημιώσεις, ανταλλαγές και ρυθμίσεις μεταξύ ιδιωτών.

Πώς ερμηνεύουν οι Τούρκοι τη διζωνικότητα σε μια περιοχή όπου η περισσότερη γη είναι ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας;
Στο δικό τους μυαλό, Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία σημαίνει δυο ζώνες, στις οποίες η κάθε κοινότητα κυριαρχεί στην καθεμιά εξ αυτών, δηλαδή, μια ελληνική ζώνη στο Νότο και μια τουρκική ζώνη στο Βορρά. Το καθεστώς ιδιοκτησίας στην κατεχόμενη Κύπρο είναι περίπου 16% τουρκοκυπριακή ιδιοκτησία και 58% ελληνοκυπριακή. Αν προσθέσει κανείς την κυβερνητική γη στα κατεχόμενα, που είναι της τάξης του 23% και ένα περίπου 2,5% η εκκλησιαστική περιουσία, προκύπτει ότι περίπου το 83% δεν είναι τουρκική ιδιοκτησία. Αυτό το περιουσιακό καθεστώς οι Τούρκοι θέλουν να το ανατρέψουν και ζητούν ουσιαστικά η κρατική γη να περιέλθει στην ιδιοκτησία της «ΤΔΒΚ» ή στη διάδοχο αυτής κατάσταση και το 16% τουρκοκυπριακή ιδιοκτησία να μετατραπεί σε περίπου 70%, υφαρπάζοντας από τους Ελληνοκυπρίους ένα ποσοστό της τάξης του 52 - 54%, το οποίο θα προστεθεί στο 16%. Αυτή είναι η τουρκική λογική, μέσα στην οποία κινούνται οι προτάσεις τους σήμερα.

Κατηγοριοποιήσεις
Οι διάφορες εισηγήσεις για κατηγοριοποιήσεις, τις οποίες η δική μας πλευρά συζητά, αποσκοπούν στην εξεύρεση μηχανισμού επίτευξης αυτού του στόχου και μόνο;
Από τη στιγμή που η δική μας πλευρά μπήκε σ’ αυτήν τη συζήτηση, τούτο θα έχει, κατά τη γνώμη μου, δραματικές επιπτώσεις πολύ σύντομα στην όλη πορεία του Κυπριακού. Η ούτω καλούμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου είναι γνωστό ότι με βάση το Άρθρο 154 του ψευδοσυντάγματος, έχει κατάσχει και απαλλοτριώσει όλες τις ελληνοκυπριακές περιουσίες, οι οποίες εγκαταλείφθηκαν, κατά τους ισχυρισμούς τους, το 1974 και στη συνέχεια έχει προβεί σε διανομή των περιουσιών αυτών σε Τουρκοκυπρίους και εποίκους, και ένα μεγάλο μέρος το κράτησε η «Τουρκοκυπριακή Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και το κατανέμει ανάλογα με τις ανάγκες, όπως ισχυρίζεται, της τουρκοκυπριακής κοινότητας και των εποίκων, τους οποίους, βεβαίως, ενέταξε στο τουρκοκυπριακό καθεστώς. Τούτο, για να αντιμετωπίσει τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που πρόσφατα επιβεβαίωσε και το βρετανικό Εφετείο, με την πολύ σημαντική νομικά και πολιτικά απόφασή του.

Η «Επιτροπή Αποζημιώσεων»
Ποιες τουρκικές μεθοδεύσεις εξυπηρετεί η λεγόμενη «Επιτροπή Αποζημιώσεων»;
Το ψευδοκράτος προχώρησε στη σύσταση «Επιτροπής Αποζημιώσεων», την οποία παρουσίασε ότι αποσκοπεί στη διευθέτηση με ικανοποιητικό τρόπο και σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απαιτήσεων Ελληνοκυπρίων προσφύγων και εκτοπισμένων.

Η τελευταία ισχύουσα «νομοθεσία» θεσπίστηκε από την ψευδοβουλή με το «νόμο» 67/2005. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο από παλαιά έχει δεχθεί ότι η «Τουρκοκυπριακή Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» δεν αναγνωρίζεται στο Διεθνές Δίκαιο ούτε και για σκοπούς της Σύμβασης, και ότι την αποκλειστική ευθύνη για το τι συμβαίνει στην κατεχόμενη Κύπρο φέρει η Τουρκία, έστω και αν η ούτω καλούμενη «Επιτροπή Αποζημιώσεων» θεσπίσθηκε από την ψευδοβουλή δυνάμει του ψευδοσυντάγματος. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θεωρεί ότι το ένδικο μέτρο προσφυγής στην εν λόγω «Επιτροπή Αποζημιώσεων» είναι ένδικο μέτρο το οποίον η Τουρκία, ως εγκαλούμενη χώρα, η οποία έχει την ευθύνη για το τι συμβαίνει στην κατεχόμενη Κύπρο, έχει θεσπίσει.

Οι πιλοτικές αποφάσεις
Γιατί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επινόησε τη διαδικασία των πυλωτικών αποφάσεων;
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο έχει κατακλυσθεί με μεγάλο όγκο προσφυγών πανευρωπαϊκά, ιδιαίτερα μετά την διεύρυνση προς ανατολάς και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, προσπαθεί εδώ και πολλά χρόνια να βρει μηχανισμούς διεκπεραίωσης των πολλαπλασιαζόμενων προσφυγών ενώπιόν του για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο προσπαθειών επινόησε τη διαδικασία των πιλοτικών υποθέσεων, ήτοι επιλέγει έναν αριθμό παρομοίων υποθέσεων, τις οποίες εκδικάζει αντί να ακούσει ξεχωριστά όλες τις υποθέσεις και παράπονα, που μπορεί να είναι χιλιάδες που εκκρεμούν εναντίον μιας χώρας. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, αποφάσισε από τις 1400 τόσες προσφυγές Ελληνοκυπρίων να ακούσει οκτώ εξ αυτών σαν πιλοτικές και το έπραξε, στις 17/11/2009, στην Ολομέλειά του με 17μελή σύνθεση.

Το «Ανάν»
Πώς επηρέασε το σχέδιο Ανάν την πορεία της νομικής διεκδίκησης των προσφύγων μας;
Η κατάθεση του σχεδίου Ανάν το Νοέμβριο του 2002 και οι διάφορες εκδόσεις του μέχρι τον Απρίλιο του 2004 επηρέασαν καταλυτικά και την άποψη του Δικαστηρίου. Το σχέδιο Ανάν υιοθέτησε, δυστυχώς, τη λογική και σκεπτικό της «διζωνικότητας» όπως την ερμηνεύουν οι Τούρκοι. Δηλαδή, του εθνικού ξεκαθαρίσματος, παρέχοντας ουσιαστικά τη δυνατότητα στο Τουρκοκυπριακό Συνιστών Κράτος ν’ ανατρέψει το περιουσιακό καθεστώς, μέσα από νομιμοποίηση των δημεύσεων των ελληνοκυπριακών περιουσιών και απόδοση στους κατόχους αυτών Τουρκοκυπρίους και εποίκους, αλλά και διαδόχους εν τίτλω αυτών, ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Η τουρκική πλευρά, εκμεταλλευόμενη το σχέδιο Ανάν και τις πρόνοιές του, ενίσχυσε την επιχειρηματολογία της με δεδομένο ότι το σχέδιο Ανάν παρουσίασε μια «πρακτική λύση» στο περιουσιακό και απέκλειε την προσφυγοποίηση εκ νέου, όπως ισχυρίζεται, των χιλιάδων Τουρκοκυπρίων, στους οποίους συμπεριλαμβάνει και τους εποίκους που εγκατεστήθησαν στις ελληνοκυπριακές περιουσίες. Εξάλλου, το σχέδιο αυτό δεν ήταν σχέδιο της Τουρκίας, αλλά σχέδιο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και έφερε σαν τέτοιο τη σφραγίδα της διεθνούς νομιμότητας. Κτίζοντας επ’ αυτού και αντλώντας από τις πρόνοιές του, κατασκεύασε την Επιτροπή Αποζημιώσεων.

Κατολίσθηση
Γιατί η πλευρά μας συζητεί το περιουσιακό; Ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα που δεν σηκώνει συζήτηση και παζάρια;
Δυστυχώς, η δική μας πλευρά συνέχισε ακόμα και μετά το δημοψήφισμα να αφήνει ζωντανό το «περιουσιακό», σαν ένα από τα θέματα προς συζήτηση, η επίλυση του οποίου με δημόσιες δηλώσεις αποτελεί και την λυδίαν λίθο για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Το Κυπριακό, από θέμα παράνομης εισβολής και κατοχής, και συνεχιζόμενης έκδηλης παρανομίας και αποσχιστικής ενέργειας, κατέστη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και του Συμβουλίου της Ευρώπης και των οργάνων του σαν πρόβλημα επίλυσης περιουσιακών διαφορών μέσα από αποζημιώσεις, ανταλλαγές και ρυθμίσεις μεταξύ ιδιωτών. Επιπρόσθετα, καίριον πλήγμα στην όλη κατολίσθηση, η οποία ξεκίνησε με δικό μας λάθος, κυρίως την αποδοχή συζήτησης του περιουσιακού, επέφεραν οι Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι προσέφυγαν στην ψευδοεπιτροπή. Η κύρια επιχειρηματολογία της Τουρκίας διά του Άγγλου νομικού εκπροσώπου της, πρώην νομικού συμβούλου του Υπουργείου Εξωτερικών Ηνωμένου Βασιλείου Sir Michael Wood στην Ολομέλεια του ΕΔ στις 17.11.2009, ήταν ότι στην Ξενίδη Αρέστη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχε αποφανθεί ότι η «Επιτροπή Αποζημιώσεων» πληρούσε κατ' αρχήν τις προϋποθέσεις του εσωτερικού ένδικου μέτρου. Επίσης, ο Sir Michael Wood ανέφερε στο Δικαστήριο ότι εφόσον προσέφυγαν Ε/κ αιτητές στην «Επιτροπή», είναι έκδηλο ότι η «Επιτροπή Αποζημιώσεων» είναι αποτελεσματική και το έχει αποδείξει στην πράξη, εφόσον έχει διαθέσει κονδύλια πέραν των 30 εκατ. δολαρίων και έχουν δε εγκριθεί άλλες δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να διατεθούν για αποζημίωση. Συνεχίζεται, δηλαδή, να προκαλείται τεράστια ζημιά στην όλη υπόθεση, μόνο και με τη συζήτηση του θέματος, με δεδομένη μάλιστα τη διακηρυγμένη κρατική πολιτική, ότι εναπόκειται στη συνείδηση του καθενός αν θα προσφύγει στην ψευδοεπιτροπή και αδυναμία του Κράτους να προστατεύσει τα ατομικά δικαιώματα, όταν έπρεπε να το πράξει.

Στόχος τους, η επίτευξη του εθνικού και περιουσιακού ξεκαθαρίσματος
Ποια, όμως, είναι η πραγματικότητα της ψευδοεπιτροπής;
Οι Τούρκοι, μας έλεγαν και μας λεν επίσημα και με τις προτάσεις που καταθέτουν, ότι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία συνεπάγεται περιουσιακό ξεκαθάρισμα, «property cleansing». Στη δική μας, όμως, πλευρά, όλοι κάνουν πως δεν ακούν και πως δεν καταλαβαίνουν, και συνεχίζουν να συζητούν το περιουσιακό χωρίς να εκθέτουν την Τουρκία, για να ακούσουμε και το περίφημο από τον κ. Ντάουνερ στα διαρρεύσαντα έγραφα, ότι το πρόβλημα θα λυθεί με λεφτά «put money into their pockets». Αλλά δεν είναι μόνο οι δηλώσεις και προτάσεις και τα πέντε σχέδια Ανάν, που μας αποδεικνύουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Είναι και το ίδιο, τo γράμμα του ψευδονόμου που αποδεικνύει πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι μόνο σε ένα πολύ μικρό αριθμό αιτητών θα επιστραφεί η περιουσία τους και τούτο μετά τη λύση του Κυπριακού ως επί το πλείστον. Στο Άρθρο 3 του ψευδονόμου, καθορίζονται οι σκοποί του. Σκοπός του «νόμου» αναφέρεται ότι είναι η προστασία των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων και της «Τουρκοκυπριακής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου», μέσα στο πλαίσιο διαφύλαξης της αρχής της διζωνικότητας, όπως οι Τούρκοι την ερμηνεύουν. Δεν είναι ο σκοπός του «νόμου» η απόδοση των ελληνοκυπριακών περιουσιών στους ιδιοκτήτες, αλλά το αντίθετο. Η νομιμοποίηση ουσιαστικά του άρθρου 154 του ψευδοσυντάγματος. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με το άρθρο 8, επιστροφή προνοείται μόνο σε περιορισμένο αριθμό υποθέσεων. Αποκλείεται κατ’ αρχάς όπου μεταβιβάστηκε σε οποιοδήποτε πρόσωπο, ως επίσης και για λόγους εθνικής ασφάλειας, δημοσίας τάξης (για περιουσίες Ε/κ εμπλεκομένων σε διακοινοτικές ταραχές) για περιουσίες που δόθηκαν για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος, για περιουσίες εντός στρατιωτικών ζωνών. Στη συνέχεια, αν δεν απαλλοτριώθηκε η περιουσία για σκοπούς «δημοσίου συμφέροντος ή κοινωνικής δικαιοσύνης», πρέπει να καταδειχθεί ότι η επαύξηση της αξίας λόγω παρανόμων βελτιώσεων είναι μικρότερη της αξίας της περιουσίας του 1974. Αποτέλεσμα, όπου κτίζεται κάτι σε περιουσία παράνομα, ο ιδιοκτήτης τη χάνει. Επίσης, αποκλείεται επιστροφή περιουσίας η αξία της οποίας αυξήθηκε λόγω κάποιων δημοσίων σχεδίων. Υπάρχουν και άλλες προϋποθέσεις. Τέλος, αν θα επιστραφεί θα είναι μετά τη λύση, σύμφωνα με τις πρόνοιες της λύσης.

Είναι έκδηλος ο τουρκικός στόχος. Αυτό που δεν είναι έκδηλο είναι γιατί ακόμη συζητούμε μαζί τους γι’ αυτά που μας ανήκουν;
Είναι, λοιπόν, έκδηλο και κατέστη σαφές πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας ότι στόχος αυτής της «Επιτροπής» είναι η ανατροπή της περιουσιακής πλειοψηφίας και η επίτευξη του εθνικού και περιουσιακού ξεκαθαρίσματος. Να υπογραμμίσω, επίσης, ότι σύμφωνα με τις στατιστικές που η τουρκική πλευρά έδωσε, επεστράφη ένα απειροελάχιστο μόνο ποσοστό περιουσίας μέχρι σήμερα.

Στη συντριπτική πλειοψηφία δίδεται αποζημίωση η οποία ισοδυναμεί με «απαλλοτρίωση» της περιουσίας, σε ποσοστό μάλιστα της τάξης του 6% της κανονικής αποζημίωσης, όπως απεδείχθη με στατιστικά στοιχεία και εκτιμήσεις, που κατέθεσε επίσημα το Κτηματολόγιο, στο πλαίσιο των οκτώ πιλοτικών υποθέσεων.

Προσεγγίζουμε με μαθηματική ακρίβεια τις τουρκικές θέσεις
Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε, ωστόσο, μέσα από τις διάφορες προτάσεις του, την αρχή της διζωνικότητας; Θα μπορέσουμε να υπερβούμε την εμμονή της τουρκικής πλευράς γι’ αυτή;
Η τουρκική πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει τη βασική αυτήν αρχή της «διζωνικότητας», του πληθυσμιακού και περιουσιακού ξεκαθαρίσματος την οποία, δυστυχώς, κατάφερε να περάσει στα μυαλά της γραμματείας του ΟΗΕ, με την επιμονή της στη λογική της δημιουργίας δυο συνιστώντων κρατών, με πληθυσμιακή και περιουσιακή καθαρότητα. Την ίδια λογική κατάφερε να περάσει μέσα και στα μυαλά του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με αποτέλεσμα την απόφαση στην Ξενίδης Αρέστη και με πολύ πιθανή υιοθέτηση της Ξενίδης Αρέστη και από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το 2010. Η συνεχής εμμονή μας, αντί να εκθέσουμε τη ρατσιστική πολιτική της Τουρκίας και να επεξηγήσουμε τους στόχους της Άγκυρας μέσα από τη «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία», να συνεχίζουμε να συνομιλούμε επί του περιουσιακού, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο να προσεγγίσουμε για μιαν ακόμα φορά τις τουρκικές θέσεις, αποδεχόμενοι μέσα από πολιτικούς ακροβατισμούς την αποζημίωση σαν το χάπι θεραπείας του περιουσιακού. Αποστέλλοντας, παράλληλα, και το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι το καθετί μπορεί να λυθεί με λεφτά και εξαγορά δικαιωμάτων.

Οι εξελίξεις, ωστόσο, με το βρετανικό Εφετείο στην υπόθεση Όραμς αλλάζουν το κλίμα απαισιοδοξίας;
Κατά τη συνομολόγηση του σχεδίου Ανάν πρυτάνευσαν ιδέες περιορισμού του ανθρώπινου δικαιώματος της περιουσίας. Οι κινήσεις αυτές τελικά δεν τελεσφόρησαν και απορρίφθηκαν με ισχυρή λαϊκή βούληση, που εκδηλώθηκε στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004. Είχα προειδοποιήσει ότι η παραβίαση του ατομικού δικαιώματος της περιουσίας δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή νομικά και πολιτικά. Η απόφαση του ΔΕΚ και η πρόσφατη απόφαση του βρετανικού Εφετείου, δείχνει ότι υπάρχει έδαφος διεκδίκησης όλων των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αποκολληθεί η ελληνική κυπριακή πλευρά από τη λογική της συνθηκολόγησης με την κατέχουσα δύναμη επί θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος, όπως είναι το περιουσιακό.

ΤΟΥ ΑΔΩΝΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

ΣΕΚΠΥ: Επεισόδιο μεταξύ Βασιλάκου και Γραμματίδη

To σοβαρό λεκτικό επεισόδιο, μεταξύ του επικεφαλής της Γενικής Διεύθυνσης Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας Βαγγέλη Βασιλάκου με τον πρόεδρο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Γιάννου Γραμματίδη, με ανταλλαγές εκατέρωθεν μπηχτών και υπονοούμενων, επισκίασε τη χθεσινή πρώτη μέρα του διήμερου συνεδρίου του Συνδέσμου Ελλήνων Κατασκευαστών Πολεμικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ), με θέμα την εγχώρια αμυντική βιομηχανία, το νομικό της πλαίσιο και τους εξοπλισμούς.

Σε μία αποστροφή της ομιλίας του ο κ. Γραμματίδης, ο οποίος στην ομιλία του ασχολήθήκε ακόμα και με καθαρά στρατιωτικά θέματα, προτείνοντας αναδιοργανώσεις, κλεισίματα και συγχωνεύσεις μονάδων κ.λπ. (!), κατηγόρησε αξιωματούχους του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για τα προβλήματα του χώρου, στρεφόμενος ευθέως κατά του κ. Βασιλάκου, κατηγορώντας τον ότι για πολλά χρόνια είχε την πόρτα του γραφείου του κλειστή στους πάντες. Αμέσως του απάντησε ο κ. Βασιλάκος, ο οποίος τον διαδέχθηκε στο βήμα, ζητώντας «να δεχθούν όλα τα επιμελητήρια να υπογράψουν δήλωση ότι τα μέλη τους δεν εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς» και συνεχίζοντας την ομιλία του σε υψηλότατους τόνους, γεγονός που έφερε σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο του ΣΕΚΠΥ και προεδρεύοντα του συνεδρίου Σπύρο Μούλια.

Επί της ουσίας, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Βαγγέλης Βενιζέλος στην ομιλία του σκιαγράφησε το περιεχόμενο του υπό σύνταξη νομοσχεδίου για το νέο νομικό πλαίσιο που θα διέπει τους εξοπλισμούς, και προτίθεται να φέρει η κυβέρνηση προς ψήφιση στη Βουλή μέχρι τον προσεχή Ιούνιο, του οποίου τα πιο σημαντικά σημεία είναι:

«Πέρασμα» όλων των εξοπλιστικών από τη Βουλή με τη συγκρότηση ειδικής υποεπιτροπής που έγινε ήδη πραγματικότητα από προχθές, διαφάνεια με δημοσιοποίηση των πάντων στο Διαδίκτυο, θέσπιση κώδικα δεοντολογίας για το σύνολο του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού του υπουργείου και των εξοπλιστικών εταιρειών που συναλλάσσονται μ’ αυτό, επανεξέταση όλων των συμβάσεων Αντισταθμιστικών Προγραμμάτων (ΑΩ) κ.λπ.

Τέλος, από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος, έκανε λόγο, μεταξύ άλλων, για την ανάγκη εκσυγχρονισμού του νομικού πλαισίου των εξοπλισμών, εφαρμογή ηλεκτρονικού συστήματος κρατικών προμηθειών σε όλο το στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, με ηλεκτρονική και δημόσια διαβούλευση για τις προδιαγραφές των διαγωνισμών κ.λπ.

Λεωνίδας Σ. Μπλαβέρης

http://www.apogevmatini.gr/?p=61534

Μια φορά κι έναν καιρό....


του Σάββα Καλεντερίδη
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια χώρα, με πλούσια ιστορία και πλούσιους και καλόβολους ανθρώπους. Ανθρώπους που πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους για να είναι ελεύθεροι και να βούλονται ελεύθερα, δηλαδή, να μπορούν να κανονίζουν τα του οίκου τους.
Κάποια στιγμή, στη χώρα αυτή εμφανίστηκε μια ξένη εταιρεία, που ήθελε να κάνει δουλειές. Η εταιρεία αυτή, αντί να μπει στην αγορά και να κερδίσει με το σπαθί της το μερίδιο που εδικαιούτο, διάλεξε άλλο δρόμο. Πήγε σε έναν κορυφαίο και ψηλό πολιτικό, ο οποίος της έταξε να της δώσει κρατικές δουλειές, με το αζημίωτο βέβαια.
Η εταιρεία αυτή, έχοντας τη βοήθεια του καλού πολιτικού, εδραιώθηκε στην αγορά και έκανε χρυσές δουλειές. Εν τω μεταξύ, η οικογένεια του καλού πολιτικού, με τεράστια κεφάλαια και από άλλες ανάλογες δουλειές, απέκτησε ρίζες βαθειές και η επιρροή της επεκτάθηκε και στο άλλο κόμμα εξουσίας. Έτσι, η εταιρεία αυτή, με τη βοήθεια και του καλού πολιτικού, κατάφερε να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα και στο άλλο κόμμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη ισχυροποίηση της εταιρείας αυτής, αφού κυβέρνηση και αντιπολίτευση πλειοδοτούσαν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων όχι της χώρας και του λαού, αλλά της εταιρείας, η οποία φυσικά μοίραζε μέρος των υπερκερδών της στους πολιτικούς φίλους από τα δυο κόμματα εξουσίας και όχι μόνο.
Η μηχανή δούλευε καλά, το τέλειο έγκλημα. Όπως στη ρουλέτα οι μαφιόζοι που έχουν στήσει τη δουλειά ΜΑΥΡΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ κερδίζουν, έτσι και στη χώρα αυτή, η εταιρεία και οι πολιτικοί της φίλοι, ΠΡΑΣΙΝΟ-ΜΠΛΕ κέρδιζαν, ενώ ο καλόβολος λαός ΠΡΑΣΙΝΟ-ΜΠΛΕ έχανε.
Σε κάποια στιγμή, όταν ένας κοντός πολιτικός φίλος της εταιρείας αυτής ξεπούλησε τον ηγέτη ενός αγωνιζόμενου λαού, ο καλόβολος λαός της πλούσιας σε ιστορία χώρας, που δεν παρέδωσε ποτέ στους διώκτες του ικέτη, ξεσηκώθηκε και κινδύνευε να χάσει την εξουσία ο κοντός πολιτικός φίλος, και μαζί μ' αυτόν έμπαιναν σε κίνδυνο και τα συμφέροντα της εταιρείας.
Τότε, ο ψηλός πολιτικός φίλος της εταιρείας, έκανε μια ομάδα από σημαίνοντα πρόσωπα της πολιτικής ζωής και της δημοσιογραφίας και άρχισε να κατασυκοφαντεί τους εμπλεκόμενους, για να βγάλει λάδι τον κοντό πολιτικό φίλο της εταιρείας, που εν τω μεταξύ ετοιμαζόταν να κάνει χρυσές δουλειές σε κάποιους μεγάλους αθλητικούς αγώνες που θα διοργανώνονταν στη χώρα με την πλούσια ιστορία.
Αμέσως μετά, ο κοντός πολιτικός, για να μην φανεί και αγνώμων, έδωσε μερικά δισεκατομμύρια, από τα λεφτά του καλόβολου αυτού λαού, στο Ίδρυμα που εν τω μεταξύ έκανε ο ψηλός πολιτικός, για να διδάσκονται στο μέλλον οι απόγονοι αυτού του καλόβολου λαού πώς ασκείται η πολιτική, σε συνδυασμό με την ανηθικότητα και τον παράνομο πλουτισμό.
Μετά, αφού το φαγοπότι συνεχιζόταν απρόσκοπτα, ήλθε στην κυβέρνηση άλλος πολιτικός, που, στην κυριολεξία, χωρίς να το καταλάβει, τυλίχτηκε στο δίχτυ που είχε στήσει γύρω του η εταιρεία, σε συνεργασία με την ομάδα του ψηλού και του κοντού πολιτικού.
Εν τω μεταξύ, η εταιρεία αυτή άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα, γιατί μια άλλη μεγάλη χώρα, ζήτησε να μπουν κανόνες στο παιχνίδι. Τότε άρχισαν να ξεβράζονται στις ακτές αυτής της πανέμορφης χώρας με τη μεγάλη ιστορία και τους καλόβολους ανθρώπους πολιτικά πτώματα που βοηθούσαν όλα αυτά τα χρόνια την εταιρεία αυτή, με το αζημίωτο βέβαια.
Άρχισαν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας τιμολόγια με οικιακές συσκευές και τηλεφωνικά κέντρα της εταιρείας αυτής, που προορίζονταν στην κόρη και το γυιο του ψηλού πολιτικού, που εν τω μεταξύ διεκδικούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, για να μπορούν να εξυπηρετούν ες αεί όχι τα συμφέροντα του καλόβουλου λαού, αλλά της εταιρείας και της ...αχόρταγης τσέπης τους.
Επίσης, άρχισαν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι σελίδες του ημερολογίου της γραμματέως του κορυφαίου άνδρα της εταιρείας στην Ελλάδα, ο οποίος μοίραζε τα λεφτά, τις οικιακές συσκευές και τα τηλεφωνικά κέντρα, στους πολιτικούς γκάκστερς, που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν με πίστη και αφοσίωση τα συμφέροντα του δύσμοιρου καλόβολου λαού, που εν τω μεταξύ άρχισε να ξυπνάει.
Και άρχισε να ξυπνάει γιατί χτύπησαν ηχηρά οι καμπάνες της χρεωκοπίας. Γιατί τόσα χρόνια, ο καλός λαός πλήρωνε τους φόρους και τις υποχρεώσεις στην πατρίδα, πλην όμως, οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ και οι ΜΠΛΕ, είχαν ανοίξει τρύπες στα ταμεία και τα λεφτά του καλόβολου λαού πήγαιναν στις τσέπες τους.
Τώρα λοιπόν που οι καμπάνες της χρεωκοπίας χτυπάνε ηχηρά και καλείται ο λαός να πληρώσει τα κλεμμένα των πολιτικών, βγαίνουν στο φως οι συνομιλητές του μεγάλου άνδρα της εταιρείας που έκλεβε τα λεφτά του καλόβολου λαού και τα μοίραζε στους πολιτικούς.
Ενώ λοιπόν ο λαός έχει αρχίσει να ξυπνά από τους ήχους της καμπάνας της χρεωκοπίας, οι πολιτικοί που αναφέρονται στο ημερολόγιο του μεγάλου άνδρα της εταιρείας που έκλεβε τα λεφτά του καλόβολου λαού και τα μοίραζε στους πολιτικούς, έχουν το θράσος να βγαίνουν και να λένε στον καλόβολο αυτό λαό, που εν τω μεταξύ έχει αρχίσει -θέλοντας και μη- να ξυπνάει από τους ήχους της καμπάνας της χρεωκοπίας, ότι δεν ξέρουν τίποτα και δεν έχουν συναντηθεί ποτέ με τον μεγάλο άνδρα της εταιρείας που έκλεβε τα λεφτά του καλόβολου λαού και τα μοίραζε στους πολιτικούς.
Κάποια Κυριακή, μάλιστα, ένας από τους πολιτικούς, που ήταν το πρώτο βιολί σε ένα κόμμα που ανέλαβε την εξουσία στην πλούσια σε ιστορία χώρα, με τους πλούσιους και καλόβολους ανθρώπους που εν τω μεταξύ έχουν αρχίσει να ξυπνάνε από τους ήχους της καμπάνας της χρεωκοπίας, σε πρωινή εκπομπή τηλεοπτικού καναλιού, που αποτελεί υπόδειγμα διαπλοκής και μέσου που εξασφαλίζει τη διασπάθιση του πλούτου αυτής της πλούσιας χώρας, σε πολύ απαλή ερώτηση δυο καλών δημοσιογράφων, απευθυνόμενος στον καλόβολο λαό είπε ότι δεν ξέρει πώς γράφηκε το όνομά του στο ημερολόγιο των ραντεβού του ισχυρού άνδρα της εταιρείας που έκλεβε τα λεφτά του καλόβολου λαού και τα μοίραζε στους πολιτικούς και τα κόμματα.
Οι καλοί δημοσιογράφοι το έκλεισαν πολύ ευχαριστημένοι το θέμα και ο καλός πολιτικός αποχώρησε ευτυχισμένος που για άλλη μια φορά έπεισε τον καλόβολο λαό της πλούσιας σε ιστορία χώρας, που κινδυνεύει άμεσα με χρεωποκία.
Το ίδιο έκανε και άλλος καλός πολιτικός, φίλος του καλού πρωθυπουργού της καλής και πλούσιας σε ιστορία χώρας και υπουργός κοντά στον πρωθυπουργό, του οποίου το όνομα ήταν γραμμένο οκτώ φορές στο ημερολόγιο των ραντεβού του ισχυρού άνδρα της εταιρείας που έκλεβε τα λεφτά του καλόβολου λαού και τα μοίραζε στους πολιτικούς και τα κόμματα.
Δεν είδε, δεν άκουσε, δεν έφαγε μαζί του.
Ο καλόβολος λαός της πλούσιας σε ιστορία χώρας, που κινδυνεύει με κατάρρευση και χρεωκοπία θα τους πιστέψει ή ....;

Ανεπίδεκτοι μαθήσεως..

"Υunana ders vermek kaderimizdir"! . Η παραπάνω επιγραφή "κοσμεί" τουρκική στρατιωτική μονάδα σε νησί του Αιγαίου και σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει "Το πεπρωμένο μας είναι να δίνουμε μαθήματα στους Έλληνες".

Aφιερωμένη στον κύριο ΑΝΥΠΕΞ ο οποίος δήλωσε μόλις εχθές πως «με την Τουρκία μοιραζόμαστε πολύτιμες εμπειρίες (....) από το πρόσφατο παρελθόν και αναφέρομαι στη συνεργασία που είχαμε στη χρονική περίοδο 1999-2004».
http://www.enkripto.com/2010/01/blog-post_1646.html

Το ανέκδοτο της Κυριακής, από τον φίλο Λευτέρη, τον εκ Κερασούντος


Δεν έβλεπε καλά...

Ένας ηλικιωμένος φαρμακοποιός, προσλαμβάνει στο φαρμακείο του νεαρό φαρμακοποιό, άρτι αποφοιτήσαντα από το Πανεπιστήμιο. Ήλθε η στιγμή που ο νεαρός θα έκανε την πρώτη του διανυκτέρευση στο φαρμακείο. Ο ηλικιωμένος του έδωσε οδηγίες και πήγε στο σπί του.
Την επόμένη το πρωί τον ρωτά:

-"Πώς τα πήγες, Ήρθαν πελάτες χθες, είχε κανένα δύσκολο περιστατικό;"
-"Ναι, ήρθε μια κυρία που της πονούσε το κεφάλι της"
-"Εσύ, τι έκανες;"
-"Της έδωσα ένα κουτί ασπιρίνες."
-"Μπράβο!"
-"Μετά ήρθε ένας κύριος με πόνο στη μέση."
-"Εσύ τι έκανες;"
-"Του έδωσα ένα έμπλαστρο."
-"Μπράβο, παιδί μου, θα γίνεις καλός φαρμακοποιός."
-"Κατά τα μεσάνυχτα ήρθε μια πανέμορφη γυναίκα, ψηλή, ξανθιά και φορούσε γούνα. Τη βγάζει μένει ολόγυμνη και μου λέει:
- "Έχω πέντε μήνες να δω άντρα, αγόρι μου!!"

-"Και εσύ τι έκανες παιδί μου;"

-"Της έδωσα κολλύριο!!

Απίστευτα κηρύγματα τουρκισμού στη Θράκη με την πλήρη συνενοχή του τοπικού πολιτικού κόσμου!

Για την εκστρατεία εκτουρκισμού των Πομάκων της Θράκης από τους προξενικούς μηχανισμούς (όπως μεταξύ άλλων εκδηλώνεται και με την προκλητική οικειοποίηση των παραδοσιακών πομάκικων πανηγυριών), σας έχουμε βεβαίως μιλήσει και άλλες φορές. Προ ημερών μάλιστα σας δείξαμε και οπτικοακουστικά ντοκουμέντα από το πανηγύρι του Αλάντεπε στην ορεινή Ροδόπη, όπου παρίστανται συνεχώς ο νομάρχης Γιαννακίδης και άλλοι χριστιανοί πολιτικοί. Για να μην σχηματίσετε ωστόσο την εντύπωση ότι το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει εκεί, σήμερα η ιστοσελίδα μας σας παρουσιάζει κάποια πραγματικά απίστευτα ντοκουμέντα από το άλλο εκτουρκισμένο (πρώην) πομάκικο πανηγύρι, στην ορεινή τοποθεσία Χίλια του νομού Έβρου.

Σε μια άκρως νέο-οθωμανική ατμόσφαιρα (υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του διοργανωτή «Πολιτιστικού Συλλόγου Χίλια», στο εν λόγω πανηγύρι εορτάζεται η κατάκτηση της Θράκης από τους Τούρκους τον 14ο αι.), ανάμεσα σε γιγάντια πανό με φράσεις του Μουσταφά Κεμάλ και μέσα σε μόλις μισή ώρα (5/8/2007) βλέπουμε πράγματα εκπληκτικά. Βλέπουμε τον (τότε) Τούρκο πρόξενο Ντεμιρέρ να αποκαλεί τους παρευρισκόμενους μουσουλμάνους «αγαπητούς ομογενείς» του ή να κάνει λόγο για την επί επτά αιώνες συνεχιζόμενη τουρκική παράδοση του πανηγυριού και τον εκπρόσωπο των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» στην Προύσα «αγά» Αλή Ομέρογλου να απευθύνει επίσημο χαιρετισμό! Βλέπουμε τους ψευτομουφτήδες Ξάνθης και Κομοτηνής Μέτε και Σερήφ να επιδίδονται σε ένα παραληρηματικό κήρυγμα τουρκισμού, με τον πρώτο να αποκαλεί το πανηγύρι τεκμήριο του μεγαλείου του τουρκικού έθνους που τιμά τα έθιμα και τις παραδόσεις του (!) και έτσι στέκεται πάντα όρθιο με δύναμη και αυτοσυνειδησία σε όλες τις βαλκανικές χώρες (όπως η Βουλγαρία και η…Δυτική Θράκη!) ή να διαμαρτύρεται για τα περιορισμένα δικαιώματα των «Τούρκων» της Θράκης, και τον δεύτερο να κάνει επίσης λόγο για τη μακραίωνη παράδοση των τουρκικών πανηγυριών και να επισημαίνει (πάλι καλά!) ότι οι «Τούρκοι» της Θράκης έχουν μεγαλύτερη ελευθερία σήμερα για να τιμήσουν τα…έθιμά τους απ’ ό,τι πριν 20 χρόνια!


Το χειρότερο ωστόσο δεν είναι αυτό! Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά διαδραματίζονται υπό τα πλήρως ήρεμα βλέμματα των ημετέρων τοπικών πολιτικών, που όχι μόνο παρίστανται («νομιμοποιώντας» δια της παρουσίας τους ως θεσμικούς παράγοντες στη Θράκη τον – άνευ ουδεμίας ουσιαστικά εξουσίας και αρμοδιότητας εκτός του διπλωματικού του οικήματος – Πρόξενο της Τουρκίας και τους προκλητικούς τουρκόφρονες που παριστάνουν τους…μουφτήδες), αλλά και υπερθεματίζουν ουσιαστικά με τις δικές τους ομιλίες. Μετά τον νομάρχη Ροδόπης Γιαννακίδη (που φυσικά δεν θα μπορούσε ούτε από εδώ να…λείπει), παίρνει τον λόγο ο νομάρχης Έβρου Ζαμπουνίδης και επιδίδεται σε…φιλοτουρκική πλειοδοσία, κατηγορώντας την κυβέρνηση της ΝΔ ότι δεν υλοποιεί τις υποσχέσεις της στη μειονότητα, σε πλήρη αντίθεση με την (προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ) Νομαρχία Έβρου, που ό,τι υποσχέθηκε, το πραγματοποίησε! Ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (και πρώην υφυπουργός) Φωτιάδης αποκαλεί τον Πρόξενο «εξοχότατο» (ευτυχώς τουλάχιστον όχι…«πολυχρονεμένο»), επαναλαμβάνει τις…γνωστές κωμικές πομφόλυγες περί πολυπολιτισμικότητας και σεβασμού του διαφορετικού και χαιρετίζει τη συνεχιζόμενη παράδοση των…τοπικών εθίμων (περί Πομάκων φυσικά ούτε λόγος)! Αλλά βέβαια το πρόβλημα δεν αφορά μόνο στο ένα κόμμα, γιατί και ο βουλευτής της ΝΔ Δερμεντζόπουλος απευθύνει χαιρετισμό (μέσα στα ίδια σημειολογικά πλαίσια), ενώ τελικά σε προκλητικότερο όλων αναδεικνύεται ο πολιτικά ομόσταυλός του πολιτευτής Κελέτσης, ο οποίος κατακεραυνώνει τις ακραίες φωνές που αντιμάχονται τα συγκεκριμένα πανηγύρια και επιδίδεται σε…συγχαρητήρια προς τον Τούρκο Πρόξενο για τη στάση του, που προωθεί την ελληνοτουρκική φιλία! Το εμετικό γλείψιμο του εν λόγω πολιτευτή αναδεικνύει μάλιστα τον Ντεμιρέρ και τον «αγαπητό του συνάδελφο Αμέτ Ιλχάν» σε «μεγάλους παράγοντες», που περίπου πρέπει να τους…ακούμε για την ομαλότητα και τη σταθερότητα στην περιοχή, απομονώνοντας τις «παράλογες φωνές» των ακραίων κύκλων, οι οποίοι κάνουν λόγο περί κινδύνων!

Απέναντι βέβαια σε όλα αυτά (που επαναλαμβάνονται σταθερά στη Θράκη εδώ και πολλά χρόνια), είναι φανερό πως δεν υπάρχει τίποτα που εμείς θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ως σχόλιο. Ούτε για τους θρασύτατους πράκτορες της Άγκυρας που δρουν ανενόχλητοι, ούτε για τα κωμικά πρόσωπα, που μέσα στην ανίατη ελαφρότητα της ψηφοθηρικής τους εθελοδουλείας, παριστάνουν τους τοπικούς πολιτικούς μας ταγούς. Παρακολουθείστε μόνο τα παρακάτω βίντεο (από την ερασιτεχνική κάμερα του συνεργάτη μας Μ.Κ.) και συνειδητοποιείστε απλώς με ποιον ακριβώς τρόπο η Τουρκοκρατία στην περιοχή μας ουσιαστικά συνεχίζεται για έβδομο συνεχόμενο αιώνα…


Τα αδιέξοδα της αποσπασματικής στρατηγικής

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Στην πολιτική ανάλυση έχει πάντοτε ιδιαίτερη σημασία όταν πρόκειται να ερμηνευτούν στρατηγικές επιλογές σε πολιτικά θέματα μείζονος σημασίας να δίδεται έμφαση στην προσωπική συμβολή των δημοσίων δρώντων σε ό,τι αφορά το στρατηγικό σχεδιασμό και την λήψη αποφάσεων.
Από το 2004 και εντεύθεν όπου στην τροχιά του κυπριακού προβλήματος εισήλθε θεσμικά ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ παρουσιάστηκε, τόσο από μέρος της Ελληνικής πλευράς όσο, ιδιαιτέρως, από το διεθνή παράγοντα ως μία δομική καινοτομία που άλλαξε άρδην τα δεδομένα στις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Αρχικά, ο Ταλάτ έγινε το χρήσιμο στρατηγικό εργαλείο των Βρετανών και των Αμερικανών στην προσπάθειά τους να αντικαταστήσουν το Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος ολοκλήρωσε τον πολιτικό του κύκλο και δεν ανταπεκρίνετο πλέον στους νέους σχεδιασμούς μίας δοτής λύσης.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, μία ευρεία γκάμα ανθρώπων στην Ελληνική πλευρά, από πολιτικούς και διπλωμάτες έως δημοσιογράφους και επιχειρηματίες θεώρησε ότι η αλλαγή προσώπου στην Τουρκοκυπριακή ηγεσία συνιστούσε μία ορθολογική αλλαγή που επιβλήθηκε από την κοινωνία των κατεχομένων και η οποία θα μπορούσε να πείσει την Τουρκία (κυβέρνηση και στρατό) για την ανάγκη μίας λύσης συμβιβασμού στη βάση της επανένωσης και των νέων δεδομένων που δρομολογούσε η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν ανάμεσα στην ελληνική πλευρά νέες εννοιολογικές κατηγορίες και κατ’ επέκταση υποθέσεις μέσα στις οποίες εκινούντο πολλές αναλύσεις και προτάσεις πολιτικών επιλογών. Με άλλα λόγια, απεδόθη κεντρικός ρόλος στον Ταλάτ, που ως ορθολογικός δρων η πολιτική του συμπεριφορά ερμηνευόταν και ερμηνεύεται ως προθετική και κατευθυνόμενη προς το στόχο μίας λύσης που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους συμβιβασμούς (βλ. ομοσπονδιακή λύση) της Ελληνικής πλευράς.
Μετά την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία, η διπλωματική τακτική της ελληνικής πλευράς άλλαξε σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Επένδυσε σε ένα διάλογο με τον Ταλάτ, όπου κεντρικό σημείο της αλλαγής ήταν η πιο πάνω εκτίμηση για τον κεντρικό ρόλο του Τουρκοκύπριου ηγέτη. Δύο σχεδόν χρόνια μετά την έναρξη του διαλόγου είναι πλέον διάχυτη η εντύπωση στον πρόεδρο Χριστόφια, αν και δεν το διετύπωσε δημόσια, ότι ο Ταλάτ πόρρω απέχει από τις αρχικές προσδοκίες της Ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδος. Αυτό μπορεί να εξαχθεί ως συμπέρασμα για δύο λόγους: α) ο Ταλάτ απέδειξε τελικά ότι λειτουργεί ως βραχίονας της Άγκυρας στην Κύπρο, άρα αντίθετα απ’ ό,τι αρχικά εξετιμάτο, με όλες τις στρατηγικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται για το διάλογο και β) έστειλε σαφές μήνυμα ότι δεν θα είναι ικανοποιημένος ούτε καν με την επαναφορά του σχεδίου Ανάν που η ελληνική πλευρά απέρριψε.
Με αυτά τα δεδομένα άρχιζε να δημιουργείται ένα επώδυνο δίλημμα στον πρόεδρο Χριστόφια. Να συνεχίσει μία διαδικασία με κίνδυνο να παγιδευτεί σε ένα νέο σχέδιο που θα πρέπει η ελληνική πλευρά να το απορρίψει; Ή να προσπαθήσει να απεμπλακεί από μία διαδικασία μέσα στην οποία βιώνει την πολιτική απογοήτευση από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη;
Στην πρώτη περίπτωση το κόστος είναι ευδιάκριτο. Τι όμως μπορεί να συμβεί στην δεύτερη υπόθεση πολιτικής πρόβλεψης; Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ο τρόπος με τον οποίο το σύστημα του ΟΗΕ παρεμβαίνει στην διαδικασία των συνομιλιών ως θεσμός διαμεσολάβησης, όχι όμως με την ρομαντική προσέγγιση ενός απρόσωπου μηχανισμού αλλά με τις προσωπικές επιλογές του διαμεσολαβητή, Αλεξάντερ Ντάουνερ. Στην ουσία ο Αυστραλός μεσολαβητής ακολουθεί την αδιέξοδη διπλωματική πεπατημένη του προκατόχου του, Άλβαρο Ντε Σότο. Μια πρακτική η οποία απεδείχθει επιζήμια για τον θεσμό του Γ.Γ. του ΟΗΕ και για τις προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού. Ο ίδιος έστησε ένα διπλωματικό παιγνίδι, παρά το ότι γνωρίζει το τεράστιο χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών, πείθοντας τον Γ.Γ. Γραμματέα να παίξει ένα ρόλο που θα υποθηκεύσει μελλοντικά την αξιοπρέπεια και αξιοπιστία του θεσμού που εκπροσωπεί. Ο ουσιαστικός σκοπός της επίσκεψης Μπαν κι Μουν στην Κύπρο είναι να διασωθεί το πολιτικό μέλλον του Ταλάτ. Με αυτά τα δεδομένα ο πρόεδρος Χριστόφιας βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και σε διπλωματικό αδιέξοδο, γιατί θα πρέπει να συμμετάσχει σε μία διαδικασία που πρωτίστως εξυπηρετεί μόνον τον Τουρκοκύπριο ηγέτη.
Συνεπώς, στη δεύτερη υπόθεση του διλήμματος το κόστος από μία πιθανή απεμπλοκή θα είναι σταδιακό. Θα αρχίσει ο αμερικανοβρετανικός παράγοντας να υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος υπαναχώρησε από τις αρχικές τους θέσεις και δεν επιθυμεί λύση γιατί ήταν περισσότερο τακτικιστής. Τότε θα θυμηθούν ότι στήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και την πολιτική του και το αποκορύφωμα θα είναι ότι θα θυμηθούν ότι είναι κομουνιστής, ωσάν να το έκρυψε μέχρι σήμερα. Με άλλα λόγια, στο σημείο που έφθασαν τα πράγματα και οι δύο επιλογές θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις για την Ελληνική πλευρά.
Συμπερασματικώς, στο σχεδιασμό στρατηγικής και πιο συγκεκριμένα στην ερμηνεία του τρόπου λήψεως αποφάσεων ενός συντελεστή ισχύος αποτελεί μεγάλο σφάλμα να αποδίδεται κεντρικός ρόλος σε πρόσωπα που δεν έχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών έξω από περιορισμούς που θέτει η πραγματικότητα και να εκλαμβάνεται η συμπεριφορά τους ως «στοχευτική» ή να θεωρείται η δράση τους ως «προθετικά ορθολογική». Τότε έχουμε το φαινόμενο της στρατηγικής υπερεκτίμησης με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται, ειδικά για αδύνατους συντελεστές ισχύος σε μια διαπραγμάτευση.
www.geopolitics-gr.blogspot.com

Ενα μεγάλο μάθημα ζωής

Οι Τρεις Ιεράρχες της ελληνορθόδοξης πίστης

της Ελίνας Γαληνού
Ο Μέγας Αλέξανδρος έλεγε...."στον πατέρα μου οφείλω το ζήν και στον δάσκαλό μου το ευ ζήν..." εννοώντας τον μεγάλο του δάσκαλο τον Αριστοτέλη. Η μεγαλύτερη τύχη στη ζωή του ανθρώπου είναι βέβαια η καλή υγεία, αλλά εξ΄ ίσου σημαντικό είναι να πέσει στα χέρια ενός καλού δασκάλου. Παρ΄όλο που μας χωρίζουν χιλιετίες από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου και του Αριστοτέλη, οι παρακαταθήκες που αφήνουν μερικοί άνθρωποι και στην σύγχρονη εποχή, κάπου μένουν. Σε μια τέτοια παρακαταθήκη αναφέρομαι και εγώ σήμερα, θέλοντας να τιμήσω τη μνήμη μιας δασκάλας, τόσο σπουδαίας όσο και αθόρυβης, που γνώρισα στη ζωή μου.
Ισως αναρωτηθείτε "γιατί ειδικά σήμερα"..; Διότι η 30η Ιανουαρίου, η μέρα που γιορτάζουμε τους Τρείς Ιεράρχες, συνέπεσε με την ημερομηνία που η δασκάλα αυτή, πριν ακριβώς τέσσερα χρόνια, έφυγε από κοντά μας. Η κυρία Καλλιόπη Πούμπουρα, καθηγήτρια ψυχολογίας και φιλοσοφικών στο Αμερικανικό Κολλέγιο, τη Σχολή Χίλλ και την Γερμανική Σχολή, είχε μετατρέψει την επιστήμη του Φρόυντ σε ένα μαγικό κλειδί ! Ενα κλειδί που άνοιγε διάπλατα τις πύλες επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Γενναιόδωρα και χωρίς υστεροβουλία, δίδασκε τον χειρισμό αυτού του κλειδιού στα νέα παιδιά, απελευθερώνοντάς τα από τις αναστολές και τους αυτοεγκλωβισμούς. Στοργικά τους έδειχνε τον δρόμο της αυτογνωσίας και της διαχείρισης ευθυνών. Δεν πίστευε στα μεγάλα λόγια, μόνο στα έργα τα οποία θεωρούσε ότι έχουν σημασία ακόμα και αν παραμείνουν αθέατα. Γιατί το έργο που άφησε εκείνη μέσα από τη μακρά ζωή της, θα το κουβαλούν στην ψυχή τους τέσσερις ή και πέντε γενιές ανθρώπων. Γενιές και γενιές μαθητριών της από διάφορα περιβάλλοντα και εποχές, επεδίωκαν να κρατούν μαζί της επαφή στα μετέπειτα από τις σπουδές τους χρόνια. Γνώριζαν ότι κάθε συνομιλία μαζί της, ήταν ένα ακόμα παράθυρο στο φώς, μια σκέψη που δεν είχε αξιοποιηθεί παλιότερα...Η δασκάλα μας είχε διδάξει ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι μια ανεξάντλητη πηγή θησαυρών και ο άνθρωπος είναι πλούσιος αν γνωρίζει πώς να την αξιοποιήσει. Από τη γνωριμία μου μαζί της, έμαθα πως και τον πιό σκοτεινό δρόμο της ζωής, μπορούμε να τον φωτίσουμε φτάνει να το θέλουμε. "Πόσο αρκετή είναι όμως η δική μας θέληση αν δεν συναντήσουμε κάποιον που θα μας δείξει τον δρόμο;" είχα προλάβει να της πώ σε μια από τις τελευταίες μας συνευρέσεις. Και ασφαλώς δεν θα το άκουσε μόνο από μένα αυτό. Θα της το είχαν πεί οι τόσες μαθήτριες και συνεργάτες τη μέρα που αποχαιρετούσε τα εγκόσμια. "Διάλεξε να φύγει ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, σωστή δασκάλα ως το τέλος..." είχε σχολιάσει μια παλιά της μαθήτρια την ώρα της κηδείας.
Πόσοι αλήθεια σήμερα, θυμούνται ότι η γιορτή των Τριών Ιεραρχών είναι αφιερωμένη στους δασκάλους;

Οι μελίρρυτοι ποταμοί της ελληνικής και ορθόδοξης παιδείας μας

Την περ. Πέμπτη το βράδυ, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, ο γνωστός Έλληνας ακαδημαϊκός και γλωσσολόγος, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, μίλησε σε εκδήλωση για τους Τρεις Ιεράρχες με θέμα: «Η συμβολή των Τριών Ιεραρχών στα Ελληνικά Γράμματα, στην Παιδεία και στη Γλώσσα».

Δυστυχώς δεν κατάφερα να παραστώ, όμως, ο καλός συνάδελφος και φίλος Χρήστος Καρύδης με τροφοδότησε με μερικά σημεία της ομιλίας του Έλληνα ακαδημαϊκού, που θα επιτρέψουν περαιτέρω συζήτηση και αναφορά στους Τρεις Μέγιστους Φωστήρες της Οικουμένης. Ο Μπαμπινιώτης υποστήριξε πως η ουσία της παιδείας είναι η αγωγή, η οποία δεν νοείται χωρίς την καλλιέργεια της ψυχής. Δι’ αυτής, οι νέοι θα μάθουν την εγκράτεια, τη σύνεση, την υπευθυνότητα, την ταπείνωση και την αυτοκριτική. Η ελληνική και χριστιανική παιδεία μπορούν να ορθοτομήσουν λόγο και να διαδραματίσουν ρόλο στην αφύπνιση συνειδήσεων, ταρακουνώντας παρασυρμένους και βολεμένους σε μια κοινωνία αποχαύνωσης και παραίτησης.

Ο Γ. Μπαμπινιώτης υποστήριξε τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών όχι μόνο για να ξέρουν οι μαθητές για την ορθόδοξη και τις άλλες θρησκείες αλλά για να μπορούν οι νέοι να καταλαβαίνουν το λόγο του Ευαγγελίου και να παρακολουθούν τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Ο Έλληνας ακαδημαϊκός ανέλυσε τη συμβολή των Τριών Ιεραρχών στα ελληνικά γράμματα και στην παιδεία και υπογράμμισε ότι Ελληνισμός και Ορθοδοξία είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες, που καλούμαστε να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού. Ιδιαίτερα επέμεινε στην ελληνική γλώσσα και στη διαφύλαξή της, να την προσέχουμε σαν τα μάτια μας και να μη τη μολύνουμε με ξένες παρεισφρήσεις. Αν κάτι πολυσήμαντο και ανεπανάληπτο χαρακτηρίζει την Ελληνική, όπως και την Κινεζική, είναι η αδιάσπαστη συνέχειά της εδώ και χιλιετηρίδες. Η γλώσσα είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο μέσο επικοινωνίας. Οι Έλληνες ευτυχήσαμε να μιλούμε μια γλώσσα πλουσιότατη και χαρίεσσα, μητέρα και τροφό όλων των άλλων μεγάλων γλωσσών.

Ποιες ήταν οι θέσεις των Τριών Ιεραρχών για την παιδεία; Για τους Μέγιστους Φωστήρες, η αγωγή των νέων είναι καίριας σημασίας. «Τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών φαίνεται μοι, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον ζώον και ποικιλώτατον», λέγει ο Γρηγόριος. Και ο μέγας Βασίλειος θα υπερθεματίσει ότι σκοπός της αγωγής είναι: «Ομοιωθήναι Θεώ κατά το δυνατόν ανθρώπου φύσει. Ομοίωσις δε ουκ άνευ γνώσεως, η δε γνώσις ουκ εκτός των διδαγμάτων». Όπως ο Γ. Μπαμπινιώτης επισημαίνει, για τους Τρεις Μεγάλους Πατέρες, ουσία της παιδείας είναι η αγωγή και δεν νοείται αγωγή χωρίς «πνευματικά μαθήματα» και «επιμέλεια ψυχής»: «Ότι των οικείων αμελούμεν παίδων, και των μεν κτημάτων αυτών επιμελούμεθα, της δε ψυχής αυτών καταφρονούμεν, εσχάτης ανοίας πράγμα», προειδοποιεί ο Χρυσόστομος. Η παιδεία για τους Τρεις Ιεράρχες είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, σε σημείο που ο Χρυσόστομος είπε τη γνωστή ρήση: «Η παιδεία μετάληψις αγιότητος εστί». Οι σεπτοί Ιεράρχες δίνουν επίσης μεγάλη έμφαση στους δασκάλους και στους γονείς, οι οποίοι καλούνται, διά του παραδείγματος και της αγάπης, να ωθήσουν τους νέους στους αγλαόκαρπους δρόμους της ελληνικής και χριστιανικής παιδείας.

Ο Γ. Μπαμπινιώτης είναι ένθερμος θιασώτης και υπερασπιστής της ελληνικής γλώσσας, οι βαθύριζες καταβολές της οποίας ανάγονται στα αρχαία ελληνικά. Οι κατά καιρούς μεταρρυθμιστές διέπραξαν ανόσιο έγκλημα κατά των Ελληνόπουλων, επειδή τα απέκοψαν από τους μελίρρυτους ποταμούς της αρχαιοελληνικής πραγματείας και φιλοσοφίας. Όσοι διδαχτήκαμε αρχαία Ελληνικά, καυχιόμαστε ότι μάθαμε καλά Ελληνικά, έστω και αν τότε διερωτώμεθα για τη χρησιμότητά τους. Ένας από τους λόγους του εκβαρβαρισμού, της αποφλοίωσης και της ξενοκρατίας στην ελληνική είναι ακριβώς η σχεδόν έξωση των αρχαίων Ελληνικών από την εκπαίδευση. Το σημερινό Ελληνόπουλο αποκόπηκε και απομονώθηκε από τη γλωσσική μας παράδοση και τις ακένωτες γλωσσικές μας δεξαμενές, με αποτέλεσμα την αλαλία και τη λεξιπενία. Το λεξιλόγιό του περιορίστηκε σε μερικές εκατοντάδες λέξεις. Και πότε; Όταν σε ευρωπαϊκές χώρες ανθεί και επιβάλλεται η διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής, ώστε οι ξένοι μαθητές να εμβαθύνουν στα νάματα και στα νοήματα του τρόπου σκέψης των αρχαίων προγόνων μας.

Οι ξένοι τους θαυμάζουν και τους διαβάζουν, οι σημερινοί Έλληνες τους αποστρέφονται και δεν καταδέχονται να εμβαπτισθούν στις ιδέες και στις φιλοσοφικές αντιλήψεις των ευκλεών προγόνων τους. Σε μήνυμά του προς τους μαθητές και τους σπουδαστές, ο υπουργός Παιδείας επισημαίνει πως οι Τρεις Ιεράρχες «διακήρυξαν, μέσα από το έργο τους, πως η μόρφωση πρέπει να εφοδιάζει τους νέους με όλα τα αναγκαία πνευματικά εφόδια, που θα τους κάνουν φωτισμένους ανθρώπους, χρήσιμους κοινωνικούς εργάτες και θαρραλέους μαχητές στη ζωή τους. Η αγάπη για το συνάνθρωπο, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν οι αρετές που δίδαξαν και υπηρέτησαν έμπρακτα οι Τρεις Ιεράρχες». Οι Τρεις Ιεράρχες, όμως, πάντρεψαν την ελληνική με τη χριστιανική παιδεία και δεν υποτίμησαν καθόλου την αρχαία ελληνική γραμματεία. Η παιδεία είναι υπόθεση υπερκομματική και εθνική και δεν μπορεί κάθε φορά, που αλλάζει η κυβέρνηση να μετατρέπεται σε κομματική.

Από την άλλη, η ελληνική γλώσσα μας είναι μια πλούσια και αρχοντική γλώσσα, που μιλιέται για πάνω από τρεις χιλιετηρίδες αδιάσπαστα. Είναι η γλώσσα των ομηρικών επών, των τραγικών ποιητών μας, του ιστορικού λόγου, των πατερικών κειμένων, της λαϊκής και δημώδους μας παράδοσης, του Μακρυγιάννη και του Ελύτη, του Σεφέρη και του Μόντη, του Αισχύλου και του Παλαμά, του Θουκυδίδη και του Ρίτσου. Έχει την ικανότητα και τη δεινότητα να εκφράζει τα πιο πολύχρωμα, πολυδύναμα, υψιπετή και δύσληπτα νοήματα, που καμία άλλη γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει. Η ελληνική γλώσσα είναι η εθνική ταυτότητά μας. Αν χάσουμε τη γλώσσα μας και δι’ αυτής την ελληνική και χριστιανική παιδεία μας, απλώς κάποια στιγμή θα χαθούμε. Όπως διδάσκουν και οι πρόγονοί μας: Αντίσταση, ελευθερία, δημοκρατία και οξεία κριτική σκέψη. Σκεπτόμενοι πολίτες είναι το στήριγμα και η θεμελίωση της ύπαρξής μας. Χρέος του καθενός είναι να υπερασπίσει γλώσσα και παιδεία, ελληνική και χριστιανική. ΟΙ Τρεις Ιεράρχες δίνουν ισχυρά και ακτύπητα εφόδια.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ - ΣΑΒΒΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ

Σκληρή πραγματικότητα


Tου Αλεξη Παπαχελα

«Πάγωμα των προσλήψεων το 2010... Πάγωμα συντάξεων και μισθών στο Δημόσιο για το 2010... Καμιά αναπροσαρμογή επιδόματος για δύο χρόνια... Περικοπή υπερωριών κατά 30%...» Και τώρα το κουίζ: σε ποιο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονται τα παραπάνω, αυτό που θα ανακοινώσει προσεχώς ο κ. Παπανδρέου ή εκείνο που εξήγγειλε ο κ. Καραμανλής στη ΔΕΘ πέρυσι τον Σεπτέμβριο; «Και στα δύο», είναι η σωστή απάντηση.

Ολα δείχνουν πως η σκληρή δημοσιονομική πραγματικότητα και ο συνδυασμός πιέσεων αγορών και Kομισιόν θα αναγκάσουν στο τέλος τον νυν πρωθυπουργό να κάνει αυτό που έβλεπε τις νύχτες σαν τον χειρότερο εφιάλτη του, να εφαρμόσει το πρόγραμμα του αντιπάλου του. Είναι προφανές πως δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, εύκολο για έναν άνθρωπο σαν τον κ. Παπανδρέου. Πρώτα απ’ όλα, γιατί πίστευε πραγματικά μέσα του πως κέρδισε με μια θηριώδη διαφορά επειδή ο κόσμος πίστεψε στις εξαγγελίες του, την πράσινη ανάπτυξη και τη διαπίστωση πως «λεφτά υπάρχουν». Δέυτερον, γιατί θεωρεί τον εαυτό του εκφραστή ενός σοσιαλιστικού ρεύματος, όπως άλλωστε εξυπακούεται από την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τρίτον, επειδή, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να καταλάβει πως, παρά τις δηλώσεις και τις μαραθώνιες συνεντεύξεις, οι κερδοσκόποι και οι αγορές συνεχίζουν να πιέζουν την Ελλάδα σαν να μην υπάρχει αύριο.

Είναι αργά τώρα για να σκεφθεί ο ίδιος κατά πόσον παρασύρθηκε από την κ. Κατσέλη σε ένα πρόγραμμα που δεν είχε καμία τύχη, γνωρίζοντας όσα του είχε μεταφέρει ο κ. Προβόπουλος.

Τώρα ήλθε η ώρα του λογαριασμού. Ο κ. Παπανδρέου νιώθει, ίσως δικαιολογημένα εν μέρει, πως η ιστορία είναι άδικη μαζί του. Πρέπει μέσα σε λίγους μήνες να διαχειρισθεί όλες τις παθογένειες που του κληρονόμησαν τα προπατορικά δημοσιονομικά αμαρτήματα του ΠΑΣΟΚ του ’80 και η ανεπάρκεια και απραξία των κυβερνήσεων Καραμανλή. Εδώ όμως είμαστε και η πολιτική και διαχείριση του κράτους δεν είναι ταινία που μπορείς να την ξαναγυρίσεις.

Τι θα πράξει ο πρωθυπουργός; Θα μπορούσε θεωρητικώς να δηλώσει πως «δεν γνώριζα το κατάντημα της χώρας, δεν είμαι διατεθειμένος να παραβώ τις αρχές μου και να εφαρμόσω αυτό το έκτρωμα που μου επιβάλλουν οι αγορές». Με άλλα λόγια, να πει «συγγνώμη για άλλη δουλειά είχα κάνει αίτηση». Δύσκολο να το πει ένας άνθρωπος με την παράδοση και το πείσμα που τον χαρακτηρίζουν.

Δεύτερη επιλογή να δηλώσει: «Aυτό το πρόγραμμα δεν βγαίνει παρά μόνο με μια οικουμενική κυβέρνηση». Και αυτό δύσκολο για έναν άνθρωπο που κέρδισε έπειτα από τόσες δυσκολίες και με 10%. Τρίτη λύση, είναι να καταπιεί αρχές, διαβουλεύσεις κ. λπ. και να κάνει αυτό που καταλαβαίνει ότι χρειάζεται, έστω και αν δεν είναι δικό του πιστεύω ή σχέδιο, έστω και αν στην υγεία δεν θα αποφασίζουν η Μαριλίζα και η Φώφη αλλά... ο Φρανς πόσα κονδύλια θα ξοδευτούν.

Ο κ. Παπανδρέου άργησε πάρα πολύ να χωνέψει την, όντως αχώνευτη, πραγματικότητα. Τώρα όμως κατάλαβε ότι δεν υπάρχει ελληνική ουτοπία χωρίς ΜΑΤ και πόνο, και πως ο κόσμος των θαυμάτων της Λούκας δεν ήταν ποτέ εφικτός. Μπορεί και τώρα να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει και να τα καταφέρει. Κάθε μέρα που αργεί, πάντως, μας κοστίζει σε χρήμα, κάνει αναγκαία ακόμη πιο σκληρά μέτρα και καθιστά εντελώς αναπόφευκτη την κηδεμονία Κομισιόν και ΔΝΤ.

Παραπλανητική ανάσα


του Γ. Μαρίνου
Μεγάλη ανακούφιση προκάλεσε η άνετη εξασφάλιση δανεισμού, από μέρους του ελληνικού Δημοσίου, 8 δισ. ευρώ, πενταετούς διάρκειας. Διαλύθηκαν μάλιστα προς στιγμήν οι φόβοι για το ενδεχόμενο αδυναμίας ανεύρεσης των άμεσα αναγκαίων κεφαλαίων από τη διεθνή και την ελληνική αγορά για την κάλυψη των πληρωμών του κράτους κατά το τρέχον δίμηνο. Αν ακόμη δεν γίνεται από ορισμένους αντιληπτό, υπενθυμίζω για πολλοστή φορά ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να ανταποκρίνεται στις τρέχουσες υποχρεώσεις του μόνο αν ευδοκήσουν οι ξένοι κεφαλαιούχοι να μας δανείζουν.

Αλλιώς θα κηρύξει πτώχευση. Φυσικά οι «ευεργέτες» μας ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες της κυβέρνησης επειδή προβλέφθηκε να ακριβοπληρωθούν με το εξαιρετικά βαρύ επιτόκιο 6,2% ετησίως. Ευσχήμως μάλιστα παραλείπεται από όλους τους αναφερομένους σε αυτό να προσθέσουν και την κατά 0,2% προμήθεια των τραπεζών που μεσολάβησαν, η οποία ανεβάζει την επιβάρυνση συνολικά κατά 6,4%, αν δεν κρύβεται και τίποτε άλλο στις σχετικές συμφωνίες. Αυτό σημαίνει, όπως εγράφη, ότι εφεξής η Ελλάδα θα καταβάλλει κάθε χρόνο 296 εκατ. ευρώ περισσότερα από όσα η Γερμανία για το ίδιο ποσό δανεισμού ή 176 εκατ. ευρώ περισσότερα από την Ιρλανδία. Στα πέντε χρόνια ως τη λήξη του ομολογιακού τίτλου του δανείου, δηλαδή την προσεχή πενταετία, οι έλληνες πολίτες θα πληρώσουν επιπλέον 2,48 δισ. ευρώ λόγω της διεθνούς ανυποληψίας στην οποία έχουμε περιέλθει στις αγορές.

Κατανοώ την ανακούφιση της κυβέρνησης, η οποία έτσι εξασφαλίζει ένα επιπλέον δίμηνο για να νομοθετήσει τα μέτρα που έχει επαγγελθεί στο περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο προσφάτως υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ωστόσο αυτή η περίοδος ανάσας είναι εντελώς ανεπαρκής για τους χαλαρούς χρόνους με τους οποίους κινείται η σημερινή κυβέρνηση ΠαΣοΚ και αν δεν αποφασίσει να κυβερνήσει αντί να διαβουλεύεται, κυρίως επειδή δεν είχε σχεδόν κανένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης προτού αναλάβει την εξουσία.

Ωστόσο αυτή η παράταση που πήρε από τις αγορές και το ρευστό χρήμα που εισέρρευσε στο δημόσιο ταμείο, εκτός του ότι δεν έπεισε τις διεθνείς αγορές και το spread εκτοξεύθηκε σε νέα ύψη, φοβούμαι ότι θα βλάψουν ποικιλότροπα. Και αυτό γιατί δεν μπορεί τώρα να πείσει ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Τώρα έχεις μπόλικα λεφτά, θα της λένε. Και μπορείς να πάρεις και άλλα, αφού οι αγορές σού πρόσφεραν ως και 25 δισ. ευρώ κι εσύ περιορίστηκες μόνο στα 8 δισ. ευρώ. Δώσε, λοιπόν, λένε οι αγρότες, δώσε λένε οι μικρομεσαίοι, οι χαμηλόμισθοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι. Δώσε λένε επίσης και οι πανίσχυρες συντεχνίες του δημόσιου τομέα, που ξέρουν με εκβιασμούς να παίρνουν αυτό που θέλουν, όπως απέδειξε η ιστορία ντροπής του ΟΛΠ.

Δεν γνωρίζω, την ώρα που γράφω αυτό το σημείωμα, τι απέγινε με τους αγρότες. Ωστόσο κι αν δεν πάρουν κάτι, πολύ περισσότερο αν πήραν, ήδη αναγγέλλονται απεργίες, πορείες και γενικότερη εξέγερση κυρίως από τους προνομιούχους και με κατοχυρωμένη ασυλία συνδικαλιστές του Δημοσίου και από τα αναισχύντως λαϊκίζοντα και προκλητικά καταλύοντα σωρεία νόμων αριστερά κόμματα, τα οποία ενίοτε ψεύδονται, και αναισχύντως. Οπως, λ.χ., όταν ισχυρίζονται ακόμη και μέσα στη Βουλή ότι η προηγούμενη κυβέρνηση χάρισε στις τράπεζες 28 δισ. ευρώ, ενώ επρόκειτο μόνο για εγγυήσεις και μερικό δανεισμό τους, και μάλιστα πανάκριβο, τον οποίο άλλωστε επιδιώκουν να επιστρέψουν. Είναι δε τραγικό και εξαιρετικά επιζήμιο για τη χώρα μας το ότι τα δύο κόμματα εξουσίας τρέμουν στην ιδέα να καταγγείλουν ευθέως τα ψεύδη με τα οποία τα σπιλώνουν οι αριστεροί «επαγγελματίες επαναστάτες» και τα κυριαρχούντα σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα φερέφωνά τους.

jmarinos@tovima.gr

Τανκς και τρακτέρ καταλύουν το ίδιο τη δημοκρατία


Tου Χρηστου Γιανναρα

Στην ελλαδική «δημοκρατία», εν έτει 2010, δύο πολιτικά κόμματα λογαριάζουν τον εαυτό τους υπεράνω του Νόμου. Κατ’ εξακολούθησιν στην πράξη. Αλλά και με συνεχείς δημόσιες διακηρύξεις. Η προκλητικότερη ήταν στην τηλεοπτική συνέντευξη των κομματικών αρχηγών, πριν από τις εκλογές του 2007, όταν δηλώθηκε απερίφραστα: «Ας ψηφίζει όσους νόμους θέλει το Κοινοβούλιο, εμείς κατεβαίνουμε στους δρόμους και καταργούμε τους νόμους»!

Δεν υπήρξε τότε αντίδραση άλλου κομματικού αρχηγού ούτε αυτεπάγγελτη παρέμβαση των υπεύθυνων για την προστασία του Συντάγματος λειτουργών της Δικαιοσύνης. Στο Ελλαδιστάν τα δύο υπεράνω του Νόμου κόμματα μπορούν να ατιμάζουν το Σύνταγμα και το κοινοβουλευτικό πολίτευμα χωρίς καμιά συνέπεια.

Λειτουργούν με τη λογική των άλλοτε «εθνοσωτήριων» στρατιωτικών συνωμοτικών ομάδων, που πίστευαν ότι η δική τους κρίση και εκτίμηση αρκεί για να ανασταλεί η ισχύς του Συντάγματος και των νόμων προκειμένου να σωθεί το έθνος. Τα δύο κόμματα που σήμερα τους μιμούνται, κρίνουν ότι οφείλουν με αντισυνταγματικές και εκτός νόμου πρακτικές να προστατεύσουν τα συμφέροντα του «λαού», δηλαδή συντεχνιών που τα ίδια ελέγχουν.

Η αντιστοιχία έχει δύο τρανταχτές διαφορές: Οι συνωμότες στρατιωτικοί καταπατώντας το Σύνταγμα δεν ψηφοθηρούσαν. Και δεύτερο, διακινδύνευαν: έπαιζαν το κεφάλι τους ή τον ισόβιο εγκλεισμό τους. Τα «φιλολαϊκά» κόμματα σήμερα και ψηφοθηρούν αδιάντροπα και απολαμβάνουν την απεριόριστη ανοχή της κομματοκρατούμενης «δημοκρατίας».

Εκεί είναι το κυρίως σκάνδαλο: στην αυτοκτονική ανοχή του φασισμού από το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς δικαστικής εξουσίας, τον Τύπο, την κοινή γνώμη. Αν κάποιος πραξικοπηματίας αξιωματικός σήμερα κατέβαζε τανκς στους κόμβους του οδικού δικτύου νεκρώνοντας τη χώρα, όλοι θα εγκρίναμε και θα τιμούσαμε κάποιον ανώτερό του αξιωματικό με ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις, που θα αναλάμβανε να προστατεύσει, με οποιοδήποτε ρίσκο, το Σύνταγμα και τις εκεί κατοχυρωμένες ελευθερίες μας. Ομως, όταν τα συνδικαλιστικά (επαγγελματικά) στελέχη των δύο υπεράνω του Νόμου κομμάτων κατεβάζουν τρακτέρ και κλείνουν τα περάσματα στις εθνικές οδούς θέτοντας σε ομηρεία ολόκληρη τη χώρα, ανεχόμαστε όλοι να παζαρεύει η κυβέρνηση τις ελευθερίες μας με τους φασίστες, δεν τολμάμε να ψελλίσουμε αίτημα να υπερασπίσει το κράτος, με οποιοδήποτε ρίσκο, το Σύνταγμα.

Τα δύο υπεράνω του Νόμου κόμματα έχουν επιβάλει στην Ελλάδα μιαν α-λα-καρτ δικτατορία: Επιτρέπουν να λειτουργούν κάποιες επιφάσεις κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά απαιτούν και επιβάλλουν να είναι ασύδοτα τα δικά τους ψηφοθηρικά και συντεχνιακά συμφέροντα. Δύναμη επιβολής τους είναι η βία, ο πρωτογονισμός της ιδιοτέλειας. Ομως τις πρακτικές της βίας (καταλήψεις, βανδαλισμούς, τραμπουκισμό, γκανγκστερικούς εκβιασμούς) τις ονομάζουν «αγώνες». Λένε: «θα συνεχίσουμε τους αγώνες μας μέχρι να δικαιωθούμε» – δηλαδή θα πνίγουμε όλους τους άλλους, ώσπου να γίνει το δικό μας.

Αδίστακτοι παραχαράκτες, καπηλεύονται το τίμιο όνομα της Αριστεράς, όνομα κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων στην πολιτική: Βαφτίζουν κάθε οργανωμένη, επιθετική ιδιοτέλεια, κάθε τυραννικό του λαϊκού σώματος τσαμπουκά, «κίνημα» - αγροτικό, φοιτητικό, μαθητικό κίνημα, ακόμα και των χρυσοκάνθαρων που λυμαίνονται τα λιμάνια. Διακηρυγμένοι θαυμαστές και οπαδοί της μονοκομματικής «δημοκρατίας» μαρξισμού - λενινισμού, εκμεταλλεύονται χυδαία τις προνομίες που τους παρέχει ο κοινοβουλευτισμός (οικονομικές επιχορηγήσεις, ανεξέλεγκτες επιχειρηματικές δραστηριότητες, ασυδοσία προπαγανδιστικής απάτης, ατιμωρησία κοινωνικών εγκλημάτων σε καθημερινή βάση) με μοναδικό στόχο να κατορθώσουν κάποτε να επιβάλουν στη χώρα το ολοκληρωτικό τους σύστημα.

Αυτά τα προφανή και κατάφωρα γιατί τα ανέχεται η ελλαδική κοινωνία, αν και έμπειρη εμφύλιας τραγωδίας που την προκάλεσαν οι εραστές του μονοκομματικού κράτους; Η απάντηση δεν είναι άσχετη με τη (συμπτωματική ή μεθοδευμένη) εκπαιδευτική παρακμή μας, το διαλυμένο, τριάντα πέντε χρόνια τώρα, σχολικό μας σύστημα, την αγλωσσία και τρομακτική αλογία - ασυνεννοησία που δυναστεύει την κοινωνία μας.

Λαϊκιστές ή ανίκανοι πρωθυπουργοί χρησιμοποιούν ως άλλοθι την προσφορά ανοχής και κολακείας στους μανιακούς του ολοκληρωτισμού και της βίας, πρώτον: Για να καλύψουν την ανικανότητά τους στην υπεράσπιση των θεσμών δημοκρατίας, δεύτερον: Για να αγρεύσουν ψήφους των συμπτωματικά ίσως στρατευμένων στον ολοκληρωτισμό, τρίτον: Γιατί διψάνε μόνο για εξουσία και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να εντοπίσουν αντιπρόταση στην παραχάραξη και καπηλεία της Αριστεράς.

Θηριώδη, υπερσύγχρονα τρακτέρ – το καθένα θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες δέκα καλλιεργητών, όχι ενός. Και πλημμυρίζουν κατά χιλιάδες, κάθε χρόνο, το εθνικό οδικό δίκτυο, για να επιβάλουν, ως άλλα τανκς νομιμοποιημένης πια χούντας, γκανγκστερικούς εκβιασμούς των δύο υπεράνω του Νόμου κομμάτων. Επίδειξη τα τρακτέρ παρανοϊκής σπατάλης του πλούτου που έρρευσε γενναιόδωρα, προκειμένου να οργανωθεί μεθοδικά ο συντονισμός των καλλιεργειών στην Ε. Ε. και ο εκσυγχρονισμός τους: να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμη ευμάρεια και ποιότητα ζωής ο αγρότης. Αλλά την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη τη μεταποίησαν οι εξουσιολάγνοι πολιτικάντηδες σε δολώματα ψηφοθηρίας παγιδεύοντας τους αγρότες στην κρατικοδίαιτη ραστώνη, στην εκβιαστική ιταμότητα του τραμπουκισμού.

Με ανάλογο λαϊκισμό, ψηφοθηρικό και εκμαυλιστικής κολακείας, παρέδωσαν την εκπαίδευση της νεολαίας (τον απόλυτα ιδεολογικό έλεγχο του υπουργείου Παιδείας) σε «αποδομιστές» κάθε νοήματος πατρίδας και Ιστορίας, σκοταδιστές δογματικούς της βίας, κολλημένους σαν στρείδια στην πιο αναχρονιστική, παλαιοημερολογίτικη εκδοχή του μαρξισμού. Ετσι ώστε να ετοιμάζει το ελληνικό σχολειό και πανεπστήμιο «αντιστασιακούς» απέναντι σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη εθνικιστική χούντα, αλλά απόλυτα ανεκτικούς απέναντι στον φασισμό της βίας των τρακτέρ, των «καταλήψεων», των δηώσεων, των γκανγκστερικών εκβιασμών.

Και ο «μέσος Ελληνας» μέσα στη γενική κατάρρευση, ζητεί απεγνωσμένα κάπου να γαντζωθεί, να ελπίσει σε κάτι. Τουλάχιστον, όταν είχε να κάνει με τη βία των τανκς και επίορκους στρατιωτικούς, ήξερε να ξεχωρίσει την αυθαιρεσία από τη φιλοπατρία, τον φασισμό από τη δημοκρατία. Σήμερα, που έχει να κάνει με τη βία των τρακτέρ και τον φασισμό κοινοβουλευτικών κομμάτων, η σύγχυσή του είναι πανικός και απόγνωση. Ακρως επικίνδυνο μείγμα.