Tου Γιωργου Mαντελα
Ο μύθος λέει πως όταν η τσαρίνα Αικατερίνη αποφάσισε να δει ιδίοις όμμασι πώς περνούν οι μουζίκοι στη ρωσική ενδοχώρα, συναγερμός σήμανε στο επιτελείο της (που προφανώς γνώριζε πώς... περνούν). Τότε ήταν λοιπόν που ο στρατηγός Ποτέμκιν συνέλαβε το σχέδιο. Εδωσε διαταγή και κατά μήκος του δρόμου που θα ακολουθούσε η τσαρική συνοδεία στήθηκαν χωριά - μακέτες. Δηλαδή, προσόψεις σπιτιών και καταστημάτων, που πίσω στηρίζονταν σε απλά δοκάρια. «Ευτυχισμένοι» μουζίκοι, μπροστά από τα όμορφα «σπίτια», χαιρετούσαν την τσαρίνα, η οποία επέστρεψε ενθουσιασμένη στη Μόσχα.
– «Μ’ αγαπάν, έτσι όμορφα που περνάν» θα σκέφτηκε.
– «Σας λατρεύουν» θα της απάντησαν οι αυλικοί και κάπου εκεί θα τελείωσαν όλα.
Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, που έμεινε στην ιστορία ως «τα χωριά του Ποτέμκιν». Δηλαδή, τα χωριά της εικονικής πραγματικότητας.
Μια τέτοια υπερπαραγωγή, produced and directed in Greece, έστησαν τα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Με μικρές χρονικές εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαίωναν τον κανόνα. Τρικ, λογιστικές αλχημείες και κάθε είδους «δοκάρια» στήριξαν κατά καιρούς τα «θαύματα» της οικονομίας, που ως συνήθως κράτησαν δύο - τρεις μέρες. Τόσο δεν κρατούν γενικότερα τα «θαύματα» στην Ελλάδα; Το bad end το ζούμε τους τελευταίους μήνες, αλλά το κακό είναι πώς αυτές οι φθηνές παραγωγές, που παραπέμπουν σε Μπόλιγουντ της κακιάς ώρας, «γυρίζονται» πλέον στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Για παράδειγμα, η ιστορία αυτή θα πρέπει να έρχεται και να εφαρμόζει στο μυαλό κάθε άντρα, που υπηρέτησε στον δαπανηρό ελληνικό στρατό. Υποδομές, εξοπλισμοί, παραγγελίες, δισεκατομμύρια «μπροστά», κανονική υπερπαραγωγή δηλαδή, και πίσω απλώς... δοκάρια. Χειριστές «ΠΑΟ», που δεν τα έχουν δει ούτε σε αναμνηστική φωτογραφία, και δεινοί σκοπευτές, σύμφωνα με τα «πέιμπουκς», που δεν πρέπει να ξέρουν πού βρίσκεται το κάνιστρο. Αποβάσεις σε βραχονησίδες, με γραφικά ονόματα, όπως «Σαμιοπούλα», που για τους μάχιμους χρονομετρούνται με το... ηλιακό ρολόι και για τα βύσματα το πολύ - πολύ να παραπέμπουν σε... συγγενική σχέση «με μια Σάμο».
Οι σκέψεις αυτές έρχονται στο μυαλό κι όταν ακούς την είδηση για το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα, που γάζωσε κυριολεκτικά ένα ολόκληρο αστυνομικό τμήμα και απείλησε με ξεκλήρισμα έναν λόχο αστυνομικών. Με μια κρίσιμη λεπτομέρεια: Χωρίς οι τελευταίοι να προλάβουν να ρίξουν τη ριπή της τιμής. Κι εύλογα γεννάται το ερώτημα: Μήπως και η ΕΛ.ΑΣ. είναι ένα «χωριό του Ποτέμκιν»;
Οι τρομοκράτες έριξαν 100 σφαίρες σε 60΄ αλλά ευτυχώς το μόνο που κατάφεραν ήταν να τραυματίσουν έξι αστυνομικούς. Οι υπόλοιπες έπεσαν στο «γάμο του Καραγκιόζη» (ευτυχώς, ξανά λέμε). Στον ίδιο «γάμο» είχαν πέσει και οι σφαίρες των τρομοκρατών που σημάδευαν περιπολία αστυνομικών στα Εξάρχεια πέρυσι τον χειμώνα, λίγο μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ευτυχώς σημάδευαν σαν «Γρύλος».
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αυτό. Το ζητούμενο είναι γιατί οι αστυνομικοί δεν βγάζουν καν το όπλο από τη θήκη. Δεν προλαβαίνουν; Δεν ξέρουν πώς βγαίνει; Ξέρουν πώς βγαίνει αλλά δεν ξέρουν τι κάνουν μετά; Και πριν ξεκινήσουν τις έρευνες οι αρμόδιοι για το τι συμβαίνει, δεν ρίχνουν μια ματιά καλού - κακού πίσω από την πρόσοψη του αστυνομικού τμήματος; Μήπως υπάρχουν σκέτα... δοκάρια; Οπως αυτά της οικονομίας;
kathimerini.gr
Αν εγώ πρότεινα τουλάχιστον κάμερες και ελεύθερους σκοπευτές σε κάποια επίκαιρα σημεία για την φύλαξη αστυνομικών τμημάτων με την εντολή να πυροβολήσουν σε περίπτωση που δεχτούν επίθεση στα αστυνομικά τμήματα και εγώ σαν πολίτης απαιτήσω πολιτική κάλυψη του αρμόδιου υπουργού σε αυτές τις ενέργειες θα θεωρηθώ ως εικονική πραγματικότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει ο συντάκτης αυτού του άρθρου βρεθεί ας πούμε κατά την διάρκεια της θητείας του στο στρατό στην καταπακτή των στόχων και έχει εμπειρία πως είναι να δέχεσαι πυρ από πολεμικά όπλα στα 300 μέτρα (και όχι στα 60-70 μέτρα) παρακαλώ τελείως καλυμμένος μέσα σε τάφρο 2,5 μέτρων για να έχει άποψη για το πόσο γρήγορα μπορεί κανείς να «μαζέψει» 100 βολές; Γνωρίζει πως ακόμα και αν δεν θέλει κάποιος να σε σκοτώσει ο χαμός που επικρατεί από κομμάτια σφαιρών εξοστρακίσεις και σκόνη από τους τοίχους δεν σου αφήνουν περιθώρια για παλικαριές όταν «μαζεύεις» βολές. Το μόνο που πραγματικά μπορείς να κάνεις είναι να καλυφθείς και να προσπαθήσεις να εντοπίσεις την πηγή των βολών. Αλλά αυτό θέλει χρόνο και σίγουρα δεν γίνεται μέσα σε 20 δευτερόλεπτα και με τους περιορισμούς που έχει ένας αστυνομικός σε αστικό περιβάλλον. Αυτό είναι αδύνατο ακόμα και για στρατιώτη σε πολεμικό περιβάλλον. Πάντως σίγουρα δεν χρειάζεται 60 δευτερόλεπτα για να γίνουν αυτά που έγιναν, ώστε να έχει την απαίτηση μέσα σ’ αυτόν τον γενικό χαμό και εν’ όσο είναι ακάλυπτοι οι αστυνομικοί και μέσα σε χρόνο που ακριβώς επειδή δεν είναι σκοπευμένα τα πυρά δεν είναι παραπάνω από 20 δευτερόλεπτα να απαντήσουν με τα όπλα τους σημαδεύοντας και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι μπορεί να σκοτώσουν κανένα περαστικό. Αν δεν έχει ανάλογη εμπειρία ο αρθρογράφος παρακαλείται τιμητικά ο ελληνικός στρατός να του την παρέχει ώστε την επόμενη φορά που θα γράφει για αυτά τα γεγονότα να μην γράφει ανακρίβειες. Αξίζει κάποιος να έχει αυτή την εμπειρία.
Καλή λοιπόν η κατάκριση της «εικονική πραγματικότητα» αλλά καλύτερο θα είναι αν μπορέσουμε να απαλλαγούμε και από τις εικόνες τύπου Ράμπο. Δεν υπάρχουν Ράμπο. Υπάρχει σχεδιασμός που προσαρμόζεται στις προκλήσεις και εφαρμόζεται από κανονικούς καθημερινούς ανθρώπους. Από τον κοινό νου έχουμε ανάγκη και όχι από υπερήρωες. Κατά τα άλλα η απλούστατη αξιολόγηση πιθανών στόχων και η διασπορά ελεύθερων σκοπευτών γύρω τους θα είχε αργά ή γρήγορα αποτέλεσμα. Αλλά αυτό που ζητείται είναι η δυνατότητα του υπουργού να αναλάβει την πολιτική ευθύνη του θανάτου ενός τέτοιου «παιδιού». Υπάρχει τέτοιος πολιτικός; Δεν νομίζω. Απλά όλοι τους (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες στους απλούς αστυνομικούς απ’ τους οποίους απαιτούν παράλογα πράγματα.-
Ελευθέριος Β.
Η φωτογραφια με θυμιζει την ντορα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόβουν το νερό στο Αιγαίο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο νερό… νεράκι θα πουν οι κάτοικοι σε δεκάδες μεγάλα και μικρά νησιά του Αιγαίου αλλά και του Ιονίου, αν δεν βρεθεί άμεση λύση στην υδροδότησή τους μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη.
Ο πλοιοκτήτης των υδροφόρων που προμηθεύουν με νερό τα άνυδρα νησιά, στέλνει τελεσίγραφο στον υπουργό Εσωτερικών, Γιάννη Ραγκούση, να επιληφθεί προσωπικά της υπόθεσης.
Στις 11 Νοεμβρίου λήγει η σύμβαση μεταξύ του πρώην υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής και της εταιρείας με τα πλοία-υδροφόρες που μετέφεραν το νερό στα νησιά. Ο πλοιοκτήτης πλέον δεν δέχεται ούτε με απευθείας ανάθεση του έργου να συνεχίσει να μεταφέρει το νερό στα άνυδρα νησιά, ενώ η εταιρεία του είναι η μοναδική η οποία εδώ και 30 χρόνια αναλαμβάνει τη μεταφορά νερού σε νησιά του Αιγαίου και Ιονίου πελάγους.
Οι δήμαρχοι των νησιών, των οποίων η υδροδότηση εξαρτάται από την Αθήνα, βρίσκονται ένα βήμα πριν την απόγνωση, καθώς δεν γνωρίζουν πού να απευθυνθούν αφού όλοι, μετά την κατάργηση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, δηλώνουν αναρμόδιοι.
Ταυτόχρονα, ο ιδιοκτήτης της «ΥΔΡΟΔΟΤΙΚΗΣ», κ. Χρήστος Ηλιακίδης, μιλώντας αποκλειστικά στη zougla.gr, δηλώνει ότι ούτε εθελοντικά δεν μπορεί πλέον να μεταφέρει το νερό στα άνυδρα νησιά.
Όπως τονίζει, αν διακοπεί η υδροδότηση των νησιών από τα αποθέματά τους, μπορούν να καλύψουν μόνο για μια εβδομάδα τις ανάγκες τους σε νερό.
............
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=75857&cid=4